Wie wordt herinnerd, leeft....
Ik moest aan je denken, zomaar ineens.
Of misschien zag ik iemand die op jou leek. Het is nou niet zo dat we
elkaar heel goed kende. Integendeel eigenlijk. We hadden een
gezamenlijke neef en nicht. Jij van de ene kant, ik van de andere
kant. We waren van dezelfde leeftijd, dat schept dan een band
waarschijnlijk. We speelden in mijn herinnering met elkaar op
verjaardagen als we elkaar zagen. Niet wij met zijn tweeën, maar wij
met zijn allen. Je was opvallend, omdat je je onderscheidde doordat
je een spraakgebrek had. Dit had te maken met een aangeboren
afwijking, het fijne weet ik er niet van, maar met de kennis die ik
nu heb, zou ik zeggen dat je schisis had. Je was hierdoor moeilijk
verstaanbaar en kwijlde terwijl je sprak. Je zat hiervoor ook op een
speciale school. De indruk die op de loer lag, was dat je misschien
ook wel verstandelijk beperkt was. Dit was zeker niet zo! Ik vermoed
dat er mensen waren die dit wel dachten. Ik weet niet of ik het zelf
ook dacht als kind. Ik denk het eigenlijk niet. Je hoorde er wel
gewoon bij eigenlijk en deed gewoon mee. Als ik mijn ogen dichtdoe,
kan ik nog horen hoe je praatte. Je hebt dus wel echt indruk gemaakt
als kind op me.
Toen we ouder werden, zagen we elkaar
natuurlijk minder. Zo gaan die dingen. Via via hoorden we vast wel
over elkaar hoe het ging. Tenminste ik wel. 15 jaar geleden werd jij
ziek, wat ik me nog herinner is dat mama mij vertelde dat je buik
heel erg opgezet was en je pijn had. Het woord zwanger kwam ook nog
voorbij, maar ik weet niet meer in welke context. Het ging in mijn
herinnering heel snel. Ik heb je nog een brief geschreven, voelde me
toch op de één of andere manier verbonden met jou. Ik weet niet of
je hem gelezen hebt. Je overleed op 31 jarige leeftijd. Dat heb ik er
tenminste van gemaakt in mijn hoofd, misschien was je nog maar 30 of
misschien was je al 32. Af en toe kom je voorbij in mijn gedachten,
ik weet niet waarom, het gebeurt, zomaar. Dan vraag ik me af, als je
er nog was, hoe zou het dan met je gaan, zou je kinderen hebben
gehad, zouden we elkaar nog tegen gekomen zijn. Tegelijkertijd
realiseer ik me dan, hoe gezegend ik zelf ben, in en met alles.
Van de week was dus weer zo'n momentje,
gewoon in de auto. Toen dacht ik: “en nu ga ik daar iets over op
schrijven.” Want eigenlijk is het gewoon mooi dat jij af en toe
even langs komt, gedag zeggen misschien en even laten weten dat jij
hebt bestaan en de moeite waard bent, om te worden herinnerd.
Dag Nathalie.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten