December is echt zo'n maand, waarbij weemoed om de hoek kan gluren. Gelukkig kan ik kan erbij zeggen, want vaak heb ik het veel te druk voor weemoed. Toch ontkom ik er op deze zondagmiddag, waarbij het om half 5 alweer donker is, even de weemoed toe te laten.
Terugdenkend aan het afgelopen jaar, met veel mooie momenten, maar ook het jaar waarin ik voor het eerst te maken kreeg met het verlies van een vriendinnetje en van dichtbij ervaarde wat kanker met je kan doen. Niet alleen met degene die deze vreselijke ziekte heeft, maar ook met de mensen er om heen. Wat een impact de ziekte heeft op een gezin, op een leven en de omgeving. Mijn andere vriendinnetje met kanker mocht godzijdank bij ons blijven, maar ik weet zeker dat ook haar en het leven van haar gezin hierdoor veranderd is.
Het zet je weer even met beide beentjes op de grond en confronteert je met je eigen sterfelijkheid. Misschien een open deur, maar uit elke vreselijke situatie, leer je ook w
eer iets. Dankbaar te zijn voor wat je hebt bijvoorbeeld, je niet druk maken om dingen waar je toch geen controle over hebt (blijft een leerpunt) en genieten van de kleine dingen die het leven de moeite waard maken.
We zijn nu een half jaar verder, een half jaar dat voorbij gevlogen is, een half jaar waarbij Esther nooit uit mijn gedachten is. Ik mis haar, ik mis onze etentjes, ik mis ons drietal. Ook al zagen we elkaar niet frequent, de ontmoetingen waren wel altijd oprecht, intens, inspirerend en mooi.
Het leven gaat door, daar ontkomen we niet aan, maar wel met een prachtig mens minder.
Lieve Es voor jou, het prachtige nummer dat ook op je afscheid werd gedraaid......
Guus Meeuwis-De weg
