Buurmeisje

Sinds deze zomer wordt er geklust in onze tuin. Doelstelling; terras met veranda met buitenkeuken gebruiksklaar in, laten we zeggen, 2016? Soms is het mooie weer op, wat vaker de tijd, maar het meeste nog het geld. We hebben ook geen haast, we hebben nog voldoende tuin over om lekker in te zitten. En dat kost tenslotte niets.
Voordat begonnen kon worden met de basis, werd de schutting,  die ons scheidt van de buren, even tijdelijk ontdaan van wat planken. Dit leverde een open zicht op elkaars erf.

Naast ons woont een wat ouder stel, vriendelijk, niks mis mee, maar heel intensief contact is er niet. Ze hebben twee dochters en die dochters hebben ook weer kinderen. Opa en oma buur hebben wekelijks de oppas op twee van deze kleindochters.

Sinds de open schutting hebben deze twee buurmeisjes en onze meisjes een relatie opgebouwd. Door de opening in de schutting werd er regelmatig gecommuniceerd en zodra er kinderstemmen werden gehoord, stormden onze twee meisjes naar buiten om te "spelen" met de buurmeisjes. Dat onze meisjes, Kate en Joan heten, pikte het oudste buurmeisje al snel op.
Het duurde iets langer voordat wij wisten hoe de buurmeisjes heten, maar dat maakt Kate en Joan helemaal niks uit.
Ook nu we weten dat Nienke, Nienke is, blijft ze voor Kate en Joan gewoon Buurmeisje. Zodra ze haar horen, wordt er ook direct geroepen: "Ik hoor Buurmeisje!!" en onder luid gejoel, Buurmeisje, Buurmeisje, rennen ze naar buiten.

Inmiddels weten we dat opa en oma buur oppassen op maandag en dinsdag en komt Nienke hier af en toe even binnenhuppelen om met de tweeling te spelen.
De schutting is al geruime tijd dicht, maar ook dat deert het stel niet. Ze hebben al een gleufje ontdekt, waar je prima doorheen kan praten EN leuke briefjes doorheen kan stoppen. Hoe leuk is dat!? Zelfs aan Mika en Lynn wordt gedacht, ook die krijgen post. Voorlopig zal Nienke nog wel even Buurmeisje blijven, maar dan wel met een hoofdletter B!

Herexamen

Het is goed dat de meisjes al geslaagd zijn voor hun eerste examen en een heus kabouterdiploma op zak hebben. Het zou toch wat zijn, als ze bij hun eerste examen direct al faalden. Dat geeft ze een beetje respijt voor het feit dat ze vandaag gezakt zijn als een baksteen voor DE ogentest.

We mochten weer naar het consultatie bureau. Thuis natuurlijk terdege voorbereid, we willen niet voor verrassingen komen te staan. De ietwat oubollige plaatjes doorgenomen, zonder bril en van dichtbij, dat dan weer wel. Mama dacht laten we voor de zekerheid checken of ze in ieder geval wel weten te benoemen wat ze zien, anders zijn ze bij voorbaat al kansloos.

Het gaat om de plaatjes hieronder. De vlag, eend, poes, klok, auto en huis vormden geen probleem. De hond werd steevast voor paard aangezien, linksboven ziet u een kan, vaas? in ieder geval niet iets waar mijn meisjes dagelijks mee te maken hebben, die moest dus even getraind. De laars werd een schoen, ach whats in a name. De uitdaging zat hem vooral in de sleutel. Sleutel? Ja eerste rij, derde item. Dat is een kerk met een wolk erboven mam, aldus oudste zoon en dochter, en dat kan dus ook inderdaad. De theepot hebben we er in geramd. Gelukkig kwam die ook voorbij tijdens de test, yes succeservaring!

Nu gaat het natuurlijk niet om de kennis van de begrippen, maar om het zien, alleen met dattes en ditte kom je er ook niet doorheen.

Als eerste mocht meisje Kate. De aanloop naar dit moment had nog wat voeten in aarde, laten we het er maar op houden dat elk nieuw toilet voor een zindelijke tweeling, interessant is. Dat ze last van zenuwen hadden geloof ik niet, zoveel druk hadden we ze niet opgelegd. Toch?

Joan mocht op de stoel van de verpleegkundige gaan zitten en heel stil zijn. Dat was stoer en daar slaagde ze ook glansrijk voor, zij wel. Na drie rijtjes, werd Kate wat ongedurig en vond ze de omgeving interessanter dan het bord. Niet heel gek, die plaatjes zijn elke keer hetzelfde. De onderste twee rijen konden haar bij beide ogen niet meer boeien. Dit was overigens wel goed nieuws, dat het beide ogen betrof. Hoeft ze in ieder geval geen bril met verschillende sterktes.

Joan was aan de beurt en Kate mocht op de stoere stoel. Joan nam haar taak serieus en ging er even goed voor zitten. Helaas bij rijtje twee, vond Kate dat haar zus wel iets sneller mocht antwoorden en hoorden we aan de andere kant van het bureau ; "auto". En dat was nou weer net niet de bedoeling. Joan probeerde nog onverstoorbaar door te gaan, maar inmiddels was grote zus al van de stoere stoel af en stond een meter voor het bord alle goede antwoorden te geven. Dit ging hem dus niet worden. Gelukkig haalde ook Joan in ieder geval de test tot aan de laatste twee rijen. Een gelijke stand dus.

Niets verontrustends, het past bij de leeftijd, de ogen zijn nog in ontwikkeling. Maar toch maar even in de herkansing. Volgende maand mogen we weer. Strategie is al bepaald. Een extra begeleider mee, de dames gaan om de beurt. Met Kate gaan we concentratiespelletjes doen en met Joan oefenen we nog even de plaatjes, want een huis aanzien voor een kofferbak, dat is wel beschikken over een zeer levendige fantasie. En een leuke woordenschat trouwens!

Stand van zaken

Als je dan zo enthousiast een blog post, is het ook wel eens leuk om dat te ondersteunen met wat beeld materiaal.

Hierbij dus de volgende snail-mail in de maak. Dit keer probeer ik het in het platte vlak te houden zeg maar. De enveloppen werden steeds meer gevuld. Leuk maar niet handig wat betreft bezorging.

Gewoon een bladzijde uit een willekeurig boek

Gestempeld met gummetje op achterkant van potlood, life can be so simple.

Voor iemand die van de zee houdt, een lief gedichtje

TE veel leuks, TE weinig tijd....

Ik zit in de flow...de flow van het postcrossing, snailmailen, kleine kadootjes knutselen, schrijven. Het lijkt wel of er iets in mij is geactiveerd waardoor opeens de boel gaat stromen. Ik ben er blij mee begrijp me niet verkeerd. Maar vraag me gewoon af waar het vandaan komt!
Het is nou niet direct dat ik heel veel tijd over heb opeens. Op het werk is het enorm druk, zo druk dat ik afspraken moet afzeggen en echt prioriteiten moet stellen. First things first.

Ook thuis wordt het er niet rustiger op met een ondernemende tweeling, een puberende zoon, die af en toe nog wat begeleiding bij zijn huiswerk en opgroeien nodig heeft en een pre-puberende dochter, die wel heerlijk mee doet aan het creatieve process van haar moeder, maar die ook op haar tijd weer even speciale aandacht nodig heeft. Het is tenslotte niet niks als je een overstap moet maken van je basisschool naar de "grote"  school en je weet niet zo goed welke je nou moet kiezen.

Alle gevolgen van zo'n groot, jong gezin zal ik niet al te veel benoemen, maar dat de wasmachine en vaatwasser overuren draaien, behoeft geen toelichting.

Maar wat geniet ik ervan!
Op het werk heeft iemand het ontzettend leuke idee opgevat dat we iets aardigs doen voor iemand anders. We hebben hiervoor digitaal lootjes getrokken. Dan kan ik dus los he! Wat een bofferd was ik dat ik voor twee locaties lootjes kreeg. Het was ook zo klaar, helaas eigenlijk. Ik vind het zelfs nog leuker iets te maken dan iets te krijgen!

En snailmailen dat deed ik al een tijdje, het principe is heel simpel. Je meldt je aan bij een website, schrijft je in, maakt een profiel aan, waarbij je omschrijft wat je leuk vindt, waar je van houdt etc.
Je geeft aan dat je snailmail wilt versturen. Je krijgt een adres, met bijbehorende profiel en je kunt aan de slag. Superleuk om zo'n verrassing voor iemand te maken. Kleine knutsel-kunstwerkjes van stof papier of gewoon een mooie kaart of brief. Ook enorm leuk om de prachtigste dingen in de bus te krijgen. Een feestje! (www.tantejanniespostkamer.com)

Sinds deze week dus ook postcrossing. Ik was voor de snailmail (om wat geweldige zaakjes te kopen via www.tinstarcompany.com
) terecht gekomen bij een oude bekende (mama van 2 oud leerlingen, hoewel ik degene ben die me oud voelde bij het terugzien van deze twee mooie jonge mensen) We kletsten wat en ze vertelde me over postcrossing.

Thuis gekomen direct opgezocht op het net, en enthousiast! De eerste vijf kaarten liggen al klaar. Ben heel benieuwd wat ik terug krijg. In mijn hoofd hebben ze al een mooi plaatsje gekregen in huis!
(www.postcrossing.com)
Ik hou de flow nog een tijdje vast, vind het wel lekker. Een mooie tegenhanger voor de drukte op het werk. Wie weet wordt het met het afschrijven van mijn boek ook nog wel wat!

Alleen op donderdagavond ben ik even tijdelijk in de televisie modus, want "wie is de mol"  is toch ook wel errug leuk!!