Behangperikelen

Met de nieuwe kleine Sivro in aantocht, moest er behangen worden in huize Sivro. Ik was geselecteerd om samen met zus de klus te klaren. Opa Ko vond het erg moeilijk loslaten. Vandaar ook dat er bij de start van het behangen al keurig twee streepjes op de muur stonden, hij kon het niet laten. Maar zo eigenwijs als hij is, veel eigenwijzer zijn wij dan nog. Dus de boel werd natuurlijk even professioneel met de waterpas nagemeten. (uuuuuh....naar welk belletje moeten we ook al weer kijken??)

Volgens eerdere informatie was het behang er één van de papiersoort, niet altijd grappig, soms gedoemd te mislukken, inclusief patroon. Voorafgaand aan de behangdag, kwam er dan ook een 'whats appje' binnnen: "weet jij hoe je moet behangen met patroon?". Nou ben ik dus doorgaans de knipper als ik behang samen met manlief, en hij de plakker, dus ik moest even een vragende blik werpen naar mijn hub. "Letten op het verloop, je kunt dus niet vooraf je banen knippen." Appeltje, Eitje dus!.

Bij het uitpakken van de rollen was het goed zoeken naar het patroon! Er zat dus helemaal geen patroon in, althans niet van het ver springende soort. Dat viel weer mee. Na overleg besloten het ook geheel patroonloos op te plakken. Er kon dus ook vooraf geknipt worden. Wat een voorspoed allemaal.

Omdat ik deze week in mijn blonde week zat, moest er natuurlijk wel nog even een domme actie plaatsvinden. "Als wij gaan behangen, dan schrijven we altijd een o van onder en een b van boven op het behang, zodat je weet hoe om je moet behangen." Aldus geschiedde. Maar ja, bij behang met plaatjes zie je natuurlijk zo al wat de onder en de bovenkant is. Zucht...overige blonde acties hadden te maken met Kip Tandoori en Ketosestrips....inside information die misschien ooit nog wel eens geblogd wordt.

Omdat we geheel prikkelvrij konden behangen, verliep dit proces ook voorspoedig. Het is best leuk eens de plakker te zijn eerlijk gezegd. Ik voelde me in ieder geval iets nuttiger dan de keren dat ik manlief mocht assisteren!
Heerlijk om te ontdekken dat WIJ VROUWEN, het dus ook gewoon zelf kunnen. Niet dat iemand ooit beweerd heeft van niet, maar toch!

Het resultaat van de noeste arbeid, vind u hieronder. Stiekem best een beetje trots!

We zijn te huur!

Bolide

Ik heb een "nieuwe" bolide, en mens, mens wat ben ik er blij mee! Het oude Alfaatje kwam echt niet meer door de keuring heen en helaas moesten wij dus afscheid van elkaar nemen. Overigens niet voordat ik er nog 2 maanden illegaal gebruik van had gemaakt, je moet toch wat.

We wisten al geruime tijd dat het er aan zat te komen, maar van enig pro-actief handelen was natuurlijk geen sprake. Totdat het moment kwam dat ik in het donker naar mijn werk moest. Ik had al in geen tijden meer in het donker gereden en was dus ook even glad vergeten dat één van de voorlampen het niet meer doet. Erg leuk om te zien hoeveel mensen je een seintje geven, maar bloedirritant om te rijden en bij je zelf te denken; "als ik maar niet aangehouden word, dan ben ik de pisang." Buiten dat is het natuurlijk ook volstrekt onveilig.

Vriendin Tineke, die net als ik ook niet echt om het uiterlijk van de auto geeft, praktisch vòòr schoonheid, wist wel iemand die vast een autootje kon regelen. Het toeval wil dat ik deze beste man ook nog kende uit een grijs verleden. Het contact werd gelegd en hij ging voor me op zoek.
Ik hoefde niet lang te wachten want nog dezelfde dag, geen uur later, werd ik gebeld. Hij had een leuk autootje gezien voor me! De afspraak werd gemaakt en op een maandagmiddag gingen we samen op pad. De meiden onder de hoede van oma en Mika hield ons gezelschap op jacht naar de auto.

Omdat ik natuurlijk ook gewoon een Nederlander ben, zocht ik veel auto voor weinig euro's, groot genoeg voor 4 kinderen en tweelingwagen, goedkoop in de wegenbelasting, zuinig met benzine en 4 deuren, verder had ik geen eisen, dus dat viel mee.
We gingen voor een Opel Astra station 1.8...dat klonk best stoer en op het fotootje zag hij er ook goed uit. Aangekomen bij de handelaar, een plek die ik echt van mijn leven niet meer terug zou vinden, werd de motor gestart, de motorkap geopend en werd er geluisterd, gevoeld en geroken aan de auto. Ik was op pad met een heuse autofluisteraar (ik citeer hierbij mijn zwager, waarvoor dank) Er werd al ruikende geconstateerd dat er het één en ander niet in orde was met deze kar. Maar...dat kon natuurlijk allemaal zo verholpen worden. Er werd een proefrit gemaakt en al gauw was de conclusie; "dit gaat 'm niet worden".
Dus togen we verder richting de volgende handelaar. Ook daar geen succes geboekt.
We spraken af dat de autofluisteraar nog even verder ging met zoeken en zodra hij iets gevonden had, er weer contact zou zijn.

Dat duurde niet lang. Hadden wij deze afspraak 's middags om vier uur gemaakt, 's avonds om negen uur ging de telefoon. Hij had een prachtige wagen gezien op marktplaats of het een idee was dat hij de verkoper zou bellen, een afspraak ging maken en dan even langs ging en natuurlijk of ik zelf nog even op het internet wilde kijken. Dat leek me nou wel handig.
Ik was meteen verkocht, een Volkswagen Golf Variant. Een mooie, glimmende (vooral dat sprak me aan, dat deed mijn auto namelijk nooit, eigen schuld ik weet het) groene, bijna nieuw ogende stationwagen. En dat voor een auto die al 11 jaar oud was.
Om een lang verhaal kort te maken, gingen we een half uur later wederom op pad om de auto in het echt te zien.

We kwamen terecht op een plek, waar je als vrouw alleen echt niet wil zijn. In het stikdonker zochten we naar de ingang van "de garage". De verkoper in kwestie was er nog niet. Er werd gebeld en een kleine 10 minuten later arriveerde hij inclusief pet en capuchon...mmmmm, hoort u mij denken? Ik durf wel te zeggen dat ik volledige bouwde op mijn autofluisteraar, by myself was ik hier overigens nooit terecht gekomen. Ik werd in "het kantoortje" gestald en ondertussen werden er 3 auto's uit de garage gereden om die ene te verkopen auto te verlichten. Hilarisch toch! Er werd op de ramen gebonkt, ik werd verwacht.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik bijzonder gecharmeerd was van deze auto! Wat zag hij er goed uit en wat was hij prachtig onderhouden! Het leek wel een beetje te mooi om waar te zijn. Mijn autofluisteraar vertelde me echter dat de auto motorisch en technisch prima in orde leek en dat het ook een auto was, die zijn waarde behield. Als ik hem zat was, kreeg ik er waarschijnlijk nog steeds een leuk bedrag voor. Ik vond het prima, doe mij maar één van die!

Een aanbetaling, een aantal opdrachten en een afspraak verder, verlieten wij om kwart over tien het donkere hol. Ik had gewoon een auto gekocht, zonder er nog een meter in gereden te hebben.
En natuurlijk had ik een stemmetje in mijn achterhoofd, een beetje wantrouwen met betrekking tot "de autohandelaar in zijn algemeenheid" is niet vreemd.
De volgende dag stond de afspraak om de auto, die ik overdag op mijn naam had gezet, op te halen. Was erg benieuwd of de auto er nog stond. Zou een stunt zijn, koop je een auto, ben je de eigenaar, is hij al "gestolen" voordat je er in gereden hebt. Maar natuurlijk niks van dit alles. Buiten het feit om dat de "verkoper" wederom te laat was en een erg warrig type bleek, was alles piekfijn in orde. De auto was gekeurd, gepoetst, gewassen en geschoren.

Na betaling en ondertekening van contract, zonder kleine lettertjes of ze moeten wel heel klein zijn geweest, kon ik eindelijk wegrijden in MIJN nieuwe auto!
Ik heb er een nieuwe vriend bij, hij is groen, groot, praktisch, en leuk!!

Molshoop

Een kleine, doorgaans goedgemutste, mol
zat daags eens mokkend in zijn hol.
Er was iets dat aan hem vrat.
Hij was het gangen graven zat.

Treurig zei hij tegen zijn lief:
"ik wil iets met meer perspectief,
ik ben het beu een mol te zijn,
vind het ondergronds bestaan niet fijn.
Ik wil mijn blik verbreden,
weg van hier beneden."

Zijn lief sprak: "ach mijn kleine vrind,
je komt niet ver, bent stekeblind.
Het zal niet lukken, zal niet gaan
wij leiden geen bovengronds bestaan!"

Maar kleine mol was eigenwijs
en ging toch, goedgemutst, op reis.

Zijn lief bleef achter zonder man
en dacht: "nou ja, dit was het dan.
Kleine mol wil graag ontdekken
Bestaan er misschien nog ander plekken,
waar meer geluk te vinden is.
Ik denk dan: hij heeft het mis!
Geluk zit van binnen en is niet te koop,
maar ja het is niet de mijne, maar kleine mols hoop."

Tekenles

Als ik besluit, na lange tijd, een poging te wagen, gehoor te geven aan mijn tekenkriebels, zit ik niet alleen aan tafel. Oudste dochter Lynn is er verzot op en in mijn optiek, naar alle waarschijnlijkheid niet erg objectief, ook erg talentvol, origineel en creatief. Ze schuift bij en tegenover me neemt Mika plaats inclusief laptop, iets waar hij zijn creativiteit graag op loslaat.
"Wat ga jij maken mam?" Ik weet het nog niet, hoewel het kriebelt is de inspiratie ver te zoeken. Zal soms de geur van potloden, het witte blad en het idee dat je iets moois wil gaan maken, genoeg zijn om de jeuk te weg te nemen? Ik ben bang van niet. "Weet je het al?". "Ik ga een tweeling proberen te tekenen", is mijn antwoord. "Leuk! ik ook" Tuurlijk, jij ook, ik was er al bang voor. En terwijl ik me nog afvraag hoe ik het aan ga pakken, wordt er naast me al driftig van alles op papier gezet. Ook ik ga van start en wat er op papier komt is natuurlijk helemaal niet wat ik in gedachten had. Ik weet nu al dat dit niks wordt en ik wil het ook niet. Lynn vindt het prachtig. "Heeeee, waarom kan jij nou zo goed tekenen?" en dat terwijl er een prachtig exemplaar is ontsproten uit HAAR brein, waar ik potverdikke jaloers op ben! Maar dat ziet ze niet natuurlijk.

Ik waag nog een poging en spiek op het blaadje naast me hoe zij het heeft gedaan, en probeer haar tekening te reproduceren. Hij wordt lang niet zo mooi als die van haar.
Ik geef me gewonnen en besluit iets abstracts te tekenen. Eigenlijk vind ik dat ook het leukst en het lijkt me makkelijker. Het hoeft nergens op te lijken en alleen te voldoen aan mijn eisen. De dame naast me volgt mijn voorbeeld. En weer vindt ze die van haar zoooo lelijk en die van mama zooooo mooi. Ik kan haar niet overtuigen van het tegendeel. Ondertussen vertelt ze me wel even hoe je mooie kleurovergangen kunt maken, hoe je ogen bij een baby tekent en welke kleuren bij elkaar passen. Mama krijgt tekenles en ze geniet er volop van!