Dat je van Sint Maarten buikpijn kan krijgen als je na afloop je halve tas met snoep leeg eet, was me wel bekend. Maar dat je van Sint Maarten ook buikpijn kan krijgen als je zoon van 12 op pad gaat, is voor mij nieuw.
De puber ging lopen in Zaandam. "Ja mam, we gaan niet in Wormer, natuurlijk." De reden werd er niet bij verteld, maar ik heb een donkerbruin vermoeden.
Natuurlijk zat deze "pussy" moeder, vol met vragen. "Met wie ga je, waar ga je dan precies heen, wat gaan jullie dan allemaal doen, moet je geen lampion mee of op zijn minst een zaklamp, moet je geen tas mee voor al het snoep? Etc Etc....
Ik kreeg er natuurlijk niet de antwoorden op die ik wilde horen, tenminste niet gedetaileerd.
We gaan in Zaandam, want daar woont een vriend uit de klas, we gaan met alllleee jongens uit de klas. (Helaas had ik daar eerder ervaring mee opgedaan, tijdens een schoolfeest waarbij ze ook met alle jongens zouden fietsen en het er op neer kwam dat hij alleen met vriend j fietste) We gaan eerst eten bij de Mac Donalds.
Bam; visioen; Mac Donalds Zaandam; groepen opgeschoten jongetjes, stoer gedrag, ruzie brrrrrrrr....Kun je niet gewoon ff thuis een broodje eten??? ik sprak het niet uit, maar voelde 'm wel.
De avond ervoor had ik er buikpijn van, ik moest het loslaten van manlief. Je kunt het nu niet meer terug draaien, je hebt al toegezegd.
Ik doe mijn ontzettende best joh! Gelukkig moest vriend Q om 21.00 thuis zijn, dus onze man ook. Vriend Q kwam hem ophalen en zag er betrouwbaar uit. Want ook dat is veranderd, ze komen niet meer bij je spelen en als ze komen, is het direct door naar het puberdomein op de zolder.
Bij het vertrek hem nog op het hart gedrukt geen gekke dingen uit te halen, respectvol tegenover mensen te zijn, niet schreeuwen aan de deur, geen grote mond tegen mensen als je als groep pubers geen snoepje krijgt, geen kleine kinderen lastig vallen, en zo ging ik nog even door.
Of ik hem niet vertrouwde of zo.....ja juist wel, maar ik vertrouw andere mensen niet!
Het was weer een lastige opdracht, missie loslaten deel 7.
Inmiddels is het 20.55....hij heeft nog 5 minuten.....
Ik ben benieuwd (en blij als hij binnen is, en zijn oma ook....)
zondag 11 november 2012
donderdag 8 november 2012
Nepkippen, kipneppen.....wat jij wil
Als tegenhanger van de beladen eerdere blog vandaag, wat tijd voor luchtigheid.....
Oudste dochter Lynn is een kind dat het goed doet op school, ze heeft weinig moeite met het aanbod en de verwerking daarvan. Gelukkig worden deze uitspraken gestaafd door haar goede cito resultaten en de leerkrachten, want helemaal objectief of juist helemaal niet objectief ben ik in deze.
Sinds dit schooljaar heb ik wekelijks vergelijkingsmateriaal in mijn eigen groep 6/7. Ik vind het heerlijk om na zoveel jaar weer eens voor de groep te staan en het is een onzettend leuke groep kinderen.
Vandaag ga ik aan beide groepen een Engelse les, ik hou d'r van. Opvallend zijn de niveau verschillen in met name de uitspraak.
In ons gezin zijn wat Engelse genen aanwezig, oma van papa's kant komt uit Engeland. Al vanaf dat de kinderen klein zijn, doen wij het "spelletje" dat we onder het eten soms alleen Engels praten tegen de kinderen. Ze mogen dan best in het Nederlands antwoorden overigens. Het lijkt zijn vruchten afgeworpen te hebben en oke wellicht ook met dank aan Nickelodeon, Cartoonnetwork etc. Maar Engels gaat haar dus ook best makkelijk af. Ze kent behoorlijk wat woorden en het "Engels praten" als de kinderen iets niet mochten weten, werkt bij ons helaas niet meer.
Toch hebben we vanavond ontzettend om haar moeten lachen. Na het eten, speelden we wat met Kate en Joan op de grond. Lynn was druk aan het heen en weren en liedjes aan het zingen met een sjaal in haar hand. Overbodig detail? Nee, sjaal speelt rol in verloop van verhaal.
De sjaal gaat namelijk op een gegeven moment over Joan heen, waarna ze zegt: "Joan, ik heb jou gekipnept." Ik vraag haar: "wat zeg je?" wie weet heb ik haar verkeerd verstaan, mijn oren zijn nu niet het meest betrouwbare onderdeel aan mijn lijf natuurlijk. Ze antwoordt: "ik heb Joan gekipnept."
Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoord, maar Mark en ik komen niet meer bij! Ze moet zelf ook lachen, maar weet niet zo goed wat er nu precies is, maar dat duurt natuurlijk niet lang. "Het is toch gekipnept?" Ik zeg haar dat ze dat maar even moet googlen. Dat gaat ze doen, met big smile, ze kan het natuurlijk niet vinden. "Hoe zeg je het dan?"
Als Mark en ik zeggen dat het gekidnapt is, is ze not amused. Sterker nog, ze trekt het zelfs gewoon nog in twijfel. Opzoeken dus....ze kan er niet meer onder uit.
Dachten we!
"Boeien dat het gekidnapt is, ik zeg toch lekker gewoon gekipnept!"
Tuurlijk Lynn, lekker doen mop!
Oudste dochter Lynn is een kind dat het goed doet op school, ze heeft weinig moeite met het aanbod en de verwerking daarvan. Gelukkig worden deze uitspraken gestaafd door haar goede cito resultaten en de leerkrachten, want helemaal objectief of juist helemaal niet objectief ben ik in deze.
Sinds dit schooljaar heb ik wekelijks vergelijkingsmateriaal in mijn eigen groep 6/7. Ik vind het heerlijk om na zoveel jaar weer eens voor de groep te staan en het is een onzettend leuke groep kinderen.
Vandaag ga ik aan beide groepen een Engelse les, ik hou d'r van. Opvallend zijn de niveau verschillen in met name de uitspraak.
In ons gezin zijn wat Engelse genen aanwezig, oma van papa's kant komt uit Engeland. Al vanaf dat de kinderen klein zijn, doen wij het "spelletje" dat we onder het eten soms alleen Engels praten tegen de kinderen. Ze mogen dan best in het Nederlands antwoorden overigens. Het lijkt zijn vruchten afgeworpen te hebben en oke wellicht ook met dank aan Nickelodeon, Cartoonnetwork etc. Maar Engels gaat haar dus ook best makkelijk af. Ze kent behoorlijk wat woorden en het "Engels praten" als de kinderen iets niet mochten weten, werkt bij ons helaas niet meer.
Toch hebben we vanavond ontzettend om haar moeten lachen. Na het eten, speelden we wat met Kate en Joan op de grond. Lynn was druk aan het heen en weren en liedjes aan het zingen met een sjaal in haar hand. Overbodig detail? Nee, sjaal speelt rol in verloop van verhaal.
De sjaal gaat namelijk op een gegeven moment over Joan heen, waarna ze zegt: "Joan, ik heb jou gekipnept." Ik vraag haar: "wat zeg je?" wie weet heb ik haar verkeerd verstaan, mijn oren zijn nu niet het meest betrouwbare onderdeel aan mijn lijf natuurlijk. Ze antwoordt: "ik heb Joan gekipnept."
Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoord, maar Mark en ik komen niet meer bij! Ze moet zelf ook lachen, maar weet niet zo goed wat er nu precies is, maar dat duurt natuurlijk niet lang. "Het is toch gekipnept?" Ik zeg haar dat ze dat maar even moet googlen. Dat gaat ze doen, met big smile, ze kan het natuurlijk niet vinden. "Hoe zeg je het dan?"
Als Mark en ik zeggen dat het gekidnapt is, is ze not amused. Sterker nog, ze trekt het zelfs gewoon nog in twijfel. Opzoeken dus....ze kan er niet meer onder uit.
Dachten we!
"Boeien dat het gekidnapt is, ik zeg toch lekker gewoon gekipnept!"
Tuurlijk Lynn, lekker doen mop!
Alweer
Liever had ik een leuke aangelegenheid als aanleiding gehad om eindelijk weer eens een blog te posten.
Vrijdagavond 2 november, de telefoon gaat. Er wordt geen nummer doorgegeven dit houdt voor ons in dat we dan vaak de keuze maken om hem even niet op te nemen. Mensen die ons lief zijn, hebben ook alle mobiele nummers dus als het belangrijk is, weten ze ons te vinden.
10 seconden later krijg ik dan ook een berichtje. Of ik vriendinnetje C. even wil bellen, ze wil iets belangrijks delen. Nu krijg ik doorgaans niet van dit soort berichtjes van haar, dus het voelt bij voorbaat al niet goed.
Ik bel meteen en krijg voor de tweede keer dit jaar de vreselijke boodschap; ik ben ziek, kanker in mijn darmen. Blokkade van emotie treedt meteen op. Jammer genoeg blijkt dat ik al meer over deze vorm van kanker weet, dan ik zou willen en moeten. Want zoals te lezen in mijn blog Vriendschap, werd ook bij vriendinnetje E in Mei de diagnose gesteld.
Inwendig vloek ik, ik wil hier niet "ervaren" in worden. Ik wil hier helemaal niks van weten, nu niet en nooit niet! Ik ben echt pissed off op deze ziekte!
Vriendin aan de telefoon doet rustig haar verhaal, ze heeft het waarschijnlijk al meerdere keren verteld. Het goede nieuws in dit kwade nieuws is dat er geen uitzaaiingen zijn en het alleen in de darm zit. Dus operabel. Beter het helemaal niet te hebben, maar schijnbaar hebben we daar niets over te zeggen.
Als ik haar ophang, stort ik natuurlijk even in. Ik doe wel stoer, maar ben het natuurlijk niet. Ik heb een afspraak die avond om wat aangeschafte spullen via Marktplaats op te halen. Ik zeg hem af, mijn hoofd staat er echt niet naar.
Gek genoeg reageer ik minder heftig dan in Mei. Ik zoek hiervoor een verklaring, omdat het ook een soort van schuldgevoel oproept. Ze zijn me echt allebei ontzettend dierbaar, dus dat is het niet! Misschien is het omdat vriendin E het zo enorm goed doet! De chemo´s slaan aan, ze straalt nog steeds veel kracht uit, blijft strijdbaar en heel voorzichtig is er een uitspraak gedaan over eventueel misschien toch wel opereren. Heel spannend en een klein beetje hoopvol. Of misschien is het omdat er bij vriendin C. geen uitzaaiingen zijn gevonden en omdat ik gelezen heb (nooit doen op internet, maar in dit geval positief) dat darmkanker de best behandelbare vorm is. Daar houd ik me dan maar aan vast!
Dan wil ik verder nog afspreken dat ik dit wel even genoeg vind, ik weet niet aan wie ik het moet vragen, ik ben nog net geen atheist; maar God, het is zo even wel klaar! Het is me nu wel duidelijk dat dit niet alleen bij de buurman gebeurt!
U've made your point!!
Vrijdagavond 2 november, de telefoon gaat. Er wordt geen nummer doorgegeven dit houdt voor ons in dat we dan vaak de keuze maken om hem even niet op te nemen. Mensen die ons lief zijn, hebben ook alle mobiele nummers dus als het belangrijk is, weten ze ons te vinden.
10 seconden later krijg ik dan ook een berichtje. Of ik vriendinnetje C. even wil bellen, ze wil iets belangrijks delen. Nu krijg ik doorgaans niet van dit soort berichtjes van haar, dus het voelt bij voorbaat al niet goed.
Ik bel meteen en krijg voor de tweede keer dit jaar de vreselijke boodschap; ik ben ziek, kanker in mijn darmen. Blokkade van emotie treedt meteen op. Jammer genoeg blijkt dat ik al meer over deze vorm van kanker weet, dan ik zou willen en moeten. Want zoals te lezen in mijn blog Vriendschap, werd ook bij vriendinnetje E in Mei de diagnose gesteld.
Inwendig vloek ik, ik wil hier niet "ervaren" in worden. Ik wil hier helemaal niks van weten, nu niet en nooit niet! Ik ben echt pissed off op deze ziekte!
Vriendin aan de telefoon doet rustig haar verhaal, ze heeft het waarschijnlijk al meerdere keren verteld. Het goede nieuws in dit kwade nieuws is dat er geen uitzaaiingen zijn en het alleen in de darm zit. Dus operabel. Beter het helemaal niet te hebben, maar schijnbaar hebben we daar niets over te zeggen.
Als ik haar ophang, stort ik natuurlijk even in. Ik doe wel stoer, maar ben het natuurlijk niet. Ik heb een afspraak die avond om wat aangeschafte spullen via Marktplaats op te halen. Ik zeg hem af, mijn hoofd staat er echt niet naar.
Gek genoeg reageer ik minder heftig dan in Mei. Ik zoek hiervoor een verklaring, omdat het ook een soort van schuldgevoel oproept. Ze zijn me echt allebei ontzettend dierbaar, dus dat is het niet! Misschien is het omdat vriendin E het zo enorm goed doet! De chemo´s slaan aan, ze straalt nog steeds veel kracht uit, blijft strijdbaar en heel voorzichtig is er een uitspraak gedaan over eventueel misschien toch wel opereren. Heel spannend en een klein beetje hoopvol. Of misschien is het omdat er bij vriendin C. geen uitzaaiingen zijn gevonden en omdat ik gelezen heb (nooit doen op internet, maar in dit geval positief) dat darmkanker de best behandelbare vorm is. Daar houd ik me dan maar aan vast!
Dan wil ik verder nog afspreken dat ik dit wel even genoeg vind, ik weet niet aan wie ik het moet vragen, ik ben nog net geen atheist; maar God, het is zo even wel klaar! Het is me nu wel duidelijk dat dit niet alleen bij de buurman gebeurt!
U've made your point!!
Abonneren op:
Posts (Atom)