Sint Maarten en Big Macs

Dat je van Sint Maarten buikpijn kan krijgen als je na afloop je halve tas met snoep leeg eet, was me wel bekend. Maar dat je van Sint Maarten ook buikpijn kan krijgen als je zoon van 12 op pad gaat, is voor mij nieuw.

De puber ging lopen in Zaandam. "Ja mam, we gaan niet in Wormer, natuurlijk." De reden werd er niet bij verteld, maar ik heb een donkerbruin vermoeden.

Natuurlijk zat deze "pussy" moeder, vol met vragen. "Met wie ga je, waar ga je dan precies heen, wat gaan jullie dan allemaal doen, moet je geen lampion mee of op zijn minst een zaklamp, moet je geen tas mee voor al het snoep? Etc Etc....
Ik kreeg er natuurlijk niet de antwoorden op die ik wilde horen, tenminste niet gedetaileerd.
We gaan in Zaandam, want daar woont een vriend uit de klas, we gaan met alllleee jongens uit de klas. (Helaas had ik daar eerder ervaring mee opgedaan, tijdens een schoolfeest waarbij ze ook met alle jongens zouden fietsen en het er op neer kwam dat hij alleen met vriend j fietste) We gaan eerst eten bij de Mac Donalds.

Bam; visioen; Mac Donalds Zaandam; groepen opgeschoten jongetjes, stoer gedrag, ruzie brrrrrrrr....Kun je niet gewoon ff thuis een broodje eten??? ik sprak het niet uit, maar voelde 'm wel.

De avond ervoor had ik er buikpijn van, ik moest het loslaten van manlief. Je kunt het nu niet meer terug draaien, je hebt al toegezegd.

Ik doe mijn ontzettende best joh! Gelukkig moest vriend Q om 21.00 thuis zijn, dus onze man ook. Vriend Q kwam hem ophalen en zag er betrouwbaar uit. Want ook dat is veranderd, ze komen niet meer bij je spelen en als ze komen, is het direct door naar het puberdomein op de zolder.

Bij het vertrek hem nog op het hart gedrukt geen gekke dingen uit te halen, respectvol tegenover mensen te zijn, niet schreeuwen aan de deur, geen grote mond tegen mensen als je als groep pubers geen snoepje krijgt, geen kleine kinderen lastig vallen, en zo ging ik nog even door.

Of ik hem niet vertrouwde of zo.....ja juist wel, maar ik vertrouw andere mensen niet!
Het was weer een lastige opdracht, missie loslaten deel 7.

Inmiddels is het 20.55....hij heeft nog 5 minuten.....
Ik ben benieuwd (en blij als hij binnen is, en zijn oma ook....)

Nepkippen, kipneppen.....wat jij wil

Als tegenhanger van de beladen eerdere blog vandaag, wat tijd voor luchtigheid.....

Oudste dochter Lynn is een kind dat het goed doet op school, ze heeft weinig moeite met het aanbod en de verwerking daarvan. Gelukkig worden deze uitspraken gestaafd door haar goede cito resultaten en de leerkrachten, want helemaal objectief of juist helemaal niet objectief ben ik in deze.

Sinds dit schooljaar heb ik wekelijks vergelijkingsmateriaal in mijn eigen groep 6/7. Ik vind het heerlijk om na zoveel jaar weer eens voor de groep te staan en het is een onzettend leuke groep kinderen.
Vandaag ga ik aan beide groepen een Engelse les, ik hou d'r van. Opvallend zijn de niveau verschillen in met name de uitspraak.

In ons gezin zijn wat Engelse genen aanwezig, oma van papa's kant komt uit Engeland. Al vanaf dat de kinderen klein zijn, doen wij het "spelletje" dat we onder het eten soms alleen Engels praten tegen de kinderen. Ze mogen dan best in het Nederlands antwoorden overigens. Het lijkt zijn vruchten afgeworpen te hebben en oke wellicht ook met dank aan Nickelodeon, Cartoonnetwork etc. Maar Engels gaat haar dus ook best makkelijk af. Ze kent behoorlijk wat woorden en het "Engels praten" als de kinderen iets niet mochten weten, werkt bij ons helaas niet meer.

Toch hebben we vanavond ontzettend om haar moeten lachen. Na het eten, speelden we wat met Kate en Joan op de grond. Lynn was druk aan het heen en weren en liedjes aan het zingen met een sjaal in haar hand. Overbodig detail? Nee, sjaal speelt rol in verloop van verhaal.

De sjaal gaat namelijk op een gegeven moment over Joan heen, waarna ze zegt: "Joan, ik heb jou gekipnept." Ik vraag haar: "wat zeg je?" wie weet heb ik haar verkeerd verstaan, mijn oren zijn nu niet het meest betrouwbare onderdeel aan mijn lijf natuurlijk. Ze antwoordt: "ik heb Joan gekipnept."

Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoord, maar Mark en ik komen niet meer bij! Ze moet zelf ook lachen, maar weet niet zo goed wat er nu precies is, maar dat duurt natuurlijk niet lang. "Het is toch gekipnept?" Ik zeg haar dat ze dat maar even moet googlen. Dat gaat ze doen, met big smile, ze kan het natuurlijk niet vinden. "Hoe zeg je het dan?"
 Als Mark en ik zeggen dat het gekidnapt is, is ze not amused. Sterker nog, ze trekt het zelfs gewoon nog in twijfel. Opzoeken dus....ze kan er niet meer onder uit.

Dachten we!

"Boeien dat het gekidnapt is, ik zeg toch lekker gewoon gekipnept!"

Tuurlijk Lynn, lekker doen mop!

Alweer

Liever had ik een leuke aangelegenheid als aanleiding gehad om eindelijk weer eens een blog te posten.

Vrijdagavond 2 november, de telefoon gaat. Er wordt geen nummer doorgegeven dit houdt voor ons in dat we dan vaak de keuze maken om hem even niet op te nemen. Mensen die ons lief zijn, hebben ook alle mobiele nummers dus als het belangrijk is, weten ze ons te vinden.
10 seconden later krijg ik dan ook een berichtje. Of ik vriendinnetje C. even wil bellen, ze wil iets belangrijks delen. Nu krijg ik doorgaans niet van dit soort berichtjes van haar, dus het voelt bij voorbaat al niet goed.
Ik bel meteen en krijg voor de tweede keer dit jaar de vreselijke boodschap; ik ben ziek, kanker in mijn darmen. Blokkade van emotie treedt meteen op. Jammer genoeg blijkt dat ik al meer over deze vorm van kanker weet, dan ik zou willen en moeten. Want zoals te lezen in mijn blog Vriendschap, werd ook bij vriendinnetje E in Mei de diagnose gesteld.

Inwendig vloek ik, ik wil hier niet "ervaren" in worden. Ik wil hier helemaal niks van weten, nu niet en nooit niet! Ik ben echt pissed off op deze ziekte!
Vriendin aan de telefoon doet rustig haar verhaal, ze heeft het waarschijnlijk al meerdere keren verteld. Het goede nieuws in dit kwade nieuws is dat er geen uitzaaiingen zijn en het alleen in de darm zit. Dus operabel. Beter het helemaal niet te hebben, maar schijnbaar hebben we daar niets over te zeggen.

Als ik haar ophang, stort ik natuurlijk even in. Ik doe wel stoer, maar ben het natuurlijk niet. Ik heb een afspraak die avond om wat aangeschafte spullen via Marktplaats op te halen. Ik zeg hem af, mijn hoofd staat er echt niet naar.

Gek genoeg reageer ik minder heftig dan in Mei. Ik zoek hiervoor een verklaring, omdat het ook een soort van schuldgevoel oproept. Ze zijn me echt allebei ontzettend dierbaar, dus dat is het niet! Misschien is het omdat vriendin E het zo enorm goed doet! De chemo´s slaan aan, ze straalt nog steeds veel kracht uit, blijft strijdbaar en heel voorzichtig is er een uitspraak gedaan over eventueel misschien toch wel opereren. Heel spannend en een klein beetje hoopvol. Of misschien is het omdat er bij vriendin C. geen uitzaaiingen zijn gevonden en omdat ik gelezen heb (nooit doen op internet, maar in dit geval positief) dat darmkanker de best behandelbare vorm is. Daar houd ik me dan maar aan vast!

Dan wil ik verder nog afspreken dat ik dit wel even genoeg vind, ik weet niet aan wie ik het moet vragen, ik ben nog net geen atheist; maar God, het is zo even wel klaar! Het is me nu wel duidelijk dat dit niet alleen bij de buurman gebeurt!

U've made your point!!

Drommelse hommel

Wat voor de drommel,
ben ik voor een hommel?
Met paars en met groen,
één uit een miljoen.

Mama zegt; "je bent uniek!"
Maar ik krijg enkel kritiek:
"ik vlieg niet met jou,
zelfs je vleugels zijn blauw!"

Papa zegt": "let er niet op,
die kleuren zijn top!
Jij kunt lekker zoemen
tussen kleurige bloemen!"

"Ongestoord genieten van stuif en van meel.
Wij kunnen dat enkel bij bloemen in 't geel
De rest van de heide is gewoonweg voor jou.
Dus wees blij met je paars en je groen en je blauw"

Zo had de hommel (hij was pas 6 weken),
het nog nooit echt bekeken.
Die vader van mij heeft eigenlijk gelijk.
Ik ben dan wel anders, maar daardoor ook heel erg rijk.

Dus zie je hem ooit gaan,
ga dan niet naar hem slaan.
Laat hem gaan ongestoord,
hij is uniek in zijn soort.

Vriendschap

Gedurende mijn inmiddels 39 jarige bestaan op deze aardbol, heb ik vele vrienden gemaakt. Helaas zijn ook vriendschappen verloren of verwaterd, maar that's life. Mijn vrienden zijn op verschillende momenten en manieren in mijn leven gekomen. Ze zijn me echter allemaal op hun eigen manier even dierbaar. Met sommige vrienden is er intensief contact, met andere iets minder maar het is altijd GOED. Das het fijne aan vriendschappen.

Zo heb ik bijvoorbeeld vriendinnetje O. We woonden bij elkaar in de buurt en zaten op dezelfde basisschool. Nadat zij ging verhuizen, verloren we elkaar uit het oog. Er was geen Facebook, Hyves of mail indertijd. (ja zo oud zijn we al)
Het toeval wilde, (maar we geloven niet in toeval), dus het lot wilde dat deze vriendschap werd voortgezet en zo ontmoetten wij elkaar weer via onze, mijn inmiddels ex, mannen. Dit was een jaar of 12 later. Inmiddels zijn onze zonen beste maatjes en is zij nog steeds een van mijn liefste vriendinnen.

Dan zijn daar mijn 3 vriendinnen van de Pabo, die heb ik inmiddels al 18 jaar geleden afgerond, dus deze vriendschap nadert ook een jubileum. Met deze vriendinnen maakten ik huwelijken, kinderen en helaas ook weer scheidingen mee. Inmiddels hebben we samen 13 kinderen, dus we hebben goed ons best gedaan. We zien elkaar niet wekelijks, maar ook hier geldt als we elkaar zien, is het goed, voelt het vertrouwt. Ik zou ze niet willen missen.

Terwijl ik dit blog schrijf, realiseer ik me dat ik gevaarlijk bezig ben...stel dat ik iemand vergeet, das dan waarschijnlijk weer een vriendschap minder, mmmmmm.

Met mijn ex samen kocht ik een eerste appartement. We kregen daar twee lieve buurtjes bij kado. Eigenlijk kwamen we er min of meer tegelijk wonen. Hier ontstond een mooie vriendschap, ook hier maakten we huwelijk, kinderen en zij mijn scheiding mee. Ik gelukkig niet de hunne, ik verwacht hem ook niet te komen! In die periode, die zeker ook voor hun hectisch en verwarrend was, bleef onze vriendschap overeind en genieten we ook nu nog van elkaar.

Via het zwangerschapspaginaforum kwam ik, eigenlijk een beetje in navolging van mijn zusje (mijn trouwste en beste vriendinnetje overigens) in contact met een aantal lieve meiden, verspreid over het land. We spreken zo nu en dan af, hetzij met zijn allen, hetzij in kleine groepjes, hetzij individueel. Ik vind dit ontzettend genieten! Voor mensen onbekend met fora; je deelt veel met elkaar, dus je weet ook veel van elkaar. Zo hebben zij mij bijvoorbeeld enorm gesteund tijdens de zwangerschap en het verlies van Jona. Dit maakt e.e.a wel bijzonder!

Ook voor het ontstaan van twee mooie vriendschappen hebben onze kinderen in Italië onbewust hun best gedaan! Zo zijn daar onze lieve vrienden uit Schiedam, heerlijke mensen, een warm gezin waar we ons zeer welkom voelen en waar onze zoon regelmatig kind aan huis is. Ondanks de afstand.

Ook in Italie ontmoetten we vrienden uit Utrecht, hun gezin telt inmiddels 5 kinderen. De jongsten schelen 2 dagen. We herkennen de hectiek die een groot gezin met zich mee kan brengen. Het zijn geweldig spontane mensen die ons een prachtig oud en nieuw hebben gegeven dit jaar.

Op mijn werk, leerde ik T. kennen. Inmiddels ook mijn vriendinnetje. Een 'alleenstaande' moeder, waar ik het allerdiepste respect voor heb! Ze heeft het niet altijd makkelijk gehad met zoonlief, kreeg en overwon tussendoor ook nog even borstkanker, maar wat heeft ze het goed gedaan. T. is een vrijbuiter en een levensgenieter, het whiskey maatje van manlief. Ze staat altijd voor je klaar, een mooi mens.

Min of meer ook door het werk, leerde we de familie N. kennen. In het begin best lastig, want ik werkte op de school waar zij hun kinderen op hadden zitten. Het klikte echter enorm goed tussen onze (toen) jongste dochters en eigenlijk ook tussen ons. Wat begon met verjaardagsbezoekjes, een keertje komen eten, is ook inmiddels uitgegroeid tot een vriendschap. We gaan dit jaar zelfs naar dezelfde camping...gezellig samen aan de Spaanse wijn.

Eerder genoemd is mijn zusje. We schelen 7 jaar, dus dan mag je zusje zeggen! Ons leven lijkt dezelfde loop te hebben. Ook zij deed de pabo, zit in het onderwijs, sterker nog, werkt op dezelfde school als ik. Iets waar mensen om ons heen meer moeite mee schijnen te hebben, als wij zelf. En verbrak ook haar relatie met jeugdliefde na 12 jaar, kreeg in nieuwe relatie vrij snel een kind en twee jaar daarna nog 1. Het wachten is nu nog op de tweeling, ha! Ze is heel belangrijk voor me en ook al is het mijn zus, het is ook mijn beste vriendin.

Op advies van dochter Lynn moet ik overigens zeggen: ben ik iemand vergeten, neem dan contact met mij op...ik verwerk je zo spoedig mogelijk in mijn blog...gek, slim kind.

Ik wil graag afsluiten met een vriendschap die eigenlijk de aanleiding heeft gegeven voor dit blog. Het lijkt vaak namelijk zo vanzelfsprekend, het vrienden zijn, het vrienden hebben....het is er gewoon...De afgelopen periode heb ik hier veel over nagedacht. Ik heb namelijk ook nog 2 vriendinnen van de adjuncten opleiding. Een aantal keer per jaar gaan we met elkaar uit eten of maken we een afspraak om iets leuks te doen met de kinderen. Ik vind het heel fijn om met deze meiden af te spreken, omdat we de liefde voor het vak en ambities met elkaar delen. Afgelopen maand kwam er echter op schokkende wijze een andere wending aan onze afspraak.

Op de avond voorafgaand aan ons etentje kwam vriendin E. in het ziekenhuis terecht. Na veel onderzoeken, kwam het ontzettende nieuws dat ze ongeneeslijk ziek is. 39 jaar, mama van twee prachtige kinderen, mooie baan en je leven op zijn kop. Het drukt je met de neus op de feiten, het maakt dat alles zo totaal onbelangrijk wordt...Het is enorm cliché, maar een waarheid als een koe. Het confronteert je met je eigen sterfelijkheid, het overkomt niet alleen de buurman verderop in de straat. Nee, het overkomt nu ook jouw vriendin en wie zegt niet dat het jou ook niet kan overkomen. En wat het vooral doet, het verandert je visie ten opzichte van vriendschappen en relaties, het zet je aan tot nadenken over wat belangrijk is en wat niet! Het maakt ook direct de behoefte in je los er te willen zijn voor iemand, en dat vooral ook te laten weten.
Het is een ontzettende vechter en ze is niet van plan zich er onder te laten krijgen. Voor zover het gaat, vecht ik met haar mee. Door er te zijn, door aan haar te denken en zelfs voor haar te bidden. Ik heb het diepste respect voor haar voor hoe ze met de situatie om gaat, voor haar aanstekelijk optimisme, maar ook haar rationele relativeringsvermogen, openheid en duidelijkheid. Deze vriendschap wil ik ook echt niet kwijt, dus lieve schat.....beat the shit out of it!!

Voor Noppes....

Nu ik zo aan het afvallen ben, vraagt dat grote opruiming in de kledingkast. Verplicht moeten alle grote maten worden weggegooid. Bijkomend voordeel bij het opruimen van al die grote kledingstukken, mijn kast wordt steeds leger, want reken maar dat grote maten, grote ruimte innemen. Nadeel was dat er op een gegeven moment niets meer in kast hing, dat nog paste.
Op aanraden van de dieet consulente (thank u soooo much) "weet je wat je moet doen, kijk eens bij de kringloopwinkel!" ging ik schoorvoetend die kant uit. Maar waar ik in eerste instantie ernstig twijfelde bij dit advies, mag ik mezelf ondertussen vaste klant noemen!

Voor mij is de kringloop daadwerkelijk een kringloop. Ik breng er mijn grote maten heen, en koop er kleinere maten. Nou heb ik ook nog de mazzel dat ik gewoon bijna tegenover mijn nieuwe favoriete zaak woon EN dat het in de loop richting de supermarkt ligt. Lucky me!
Voor wie nu denkt; "getsie, de kringloop!?" Oke, het ruikt er enigszins muf, maar das voor mij dan ook het enige waarvan ik getsie kan bedenken.

Het is geweldig om voor zo weinig, zulke leuke dingen te kunnen scoren. De wasmachine is gewillig en mijn kast inmiddels vol. Ik ben een zekere vaardigheid aan het ontwikkelen om oog te krijgen voor wat "waar voor je geld is" en wat je beter kunt laten hangen. Zo ga ik graag voor merk en het zal je verbazen wat er hangt; g-star spijkerbroeken, edc, esprit, mexx, tommy hillfiger, protest etc etc.

Tot grote vreugde van mijn afvalmaatje, goh grappige woordspeling onbewust, is DE kringloop elke week onderwerp van gesprek bij de consulente, leuk man!

Vandaag ben ik weer een nieuwe uitdaging aan gegaan;
heb inmiddels mijn naaimachine maar weer eens onder het stof vandaan gehaald, om jurkjes, shirtjes en broekjes voor mijn twee meisjes te gaan naaien.

Ja, daar heb ik tijd voor, kwestie van prioriteiten stellen.

Het zal al in de planning om morgen richting de plaatselijke markt te wandelen om stoffen en fournituren te scoren. Maar opeens, op weg naar de supermarkt, kreeg ik het geweldige idee om eens te kijken bij de kringloop of ze daar ook stoffen hadden. Ha, had ik toch weer een reden om naar binnen te gaan.

Ik werd nog net niet ontvangen met koffie en thee, maar het moet men niet ontgaan zijn, dat die mevrouw met die tweelingwagen er weer was.
Ik trof warempel 3 prachtige, vooral vrolijke lappen stof, waar ik veeeel jurkjes, broekjes en nog veel meer van kan maken. En dat voor een totaal van 5 euro. Daar word ik dus echt blij van. Dat ik ondertussen ook nog even 2 shirts en een zomerjasje voor Kate heb gescoord voor ook totaal 5 euro, mag ik dan ook nog even vermelden.


Kringloopwinkel, you make my day!! (Twice a week)

Uil

Vraag jij je af wat uilen daadwerkelijk 'snachts doen?


Een uiltje in het uilenbos,
gooit in het weekend alle remmen los.
Hij gaat tekeer als was hij een beest
en oehoet steeds van feest naar feest.

Hij behoeft geen pil, geen alcohol,
hij danst met vos, met beer, met mol.
Men zegt van uilen ze zijn wijs en oud,
dan zit men bij dit uiltje fout.

Want zo feestend elke nacht,
heeft hij echt de wijsheid niet in pacht.
Want komt hij 's ochtends bij huis en haard,
is hij natuurlijk geen cent meer waard

Nog voor het eerste ochtendlicht
doet hij snel zijn ogen dicht.
Over met feesten, grollen en grappen.
Het uiltje gaat een uiltje knappen

" Wel druk denk?"

Een standaard vraag, die alle tweelingmama's zullen herkennen. Je hoeft maar te gaan wandelen, boodschappen te gaan doen, op verjaardagsvisite gaan en hij wordt gesteld. Ik vind het niet zo erg, erger vind ik als mensen zeggen: "ik moet er niet aan denken!" En bedankt, denk je dan. Ik moet er soms ook niet aan denken, maar nog 1000 keer vaker moet ik er wel aan denken. Want mensenkinderen wat is een tweeling mogen hebben speciaal en wat voel ik me elke dag weer trots op mijn vier kinderen!

Ja, het is druk en ja, ik kom weinig aan mezelf toe. Ik zucht als ik voor de vierde keer de trap op loop om een speen in een verdrietig mondje te stoppen, wetende dat ik dat waarschijnlijk nog 4 keer moet doen. En ik mopper als ze allebei tegelijk aan het krijsen zijn en er echt eentje moet wachten omdat je er gewoon niet altijd twee tegelijk kan doen. En het is een ontzettende organisatie als je met het hele gezin op pad gaat, omdat je zoveel mee moet nemen. Je bent minder flexibel en het IS lastig om oppas te regelen voor 2 baby's tegelijk. Het klopt ook dat je heeeel veeeel was hebt met vier kinderen, dat je je aandacht moet verdelen over alle vier en dat dat echt niet altijd makkelijk is.

Ik zou nog even door kunnen gaan, maar mijn glas is nou eenmaal nooit half leeg, want het is geweldig om 's ochtends in een babykamer te komen en niet 1 maar 2 lachende smoeltjes te zien. Het voelt als ultiem geluk als je grote puberzoon van bijna 12 zo ontzettend lief met zijn kleine zusjes omgaat. Het maakt me blij als ik met mijn twee grote kinderen en man aan tafel zit te eten en de twee kleine moppies zitten erbij in hun wippers. Ik voel me rijk als ik een dag weg ga met het hele gezin en we drinken met zijn zessen heerlijk op een terrasje wat. Ik voel me bijzonder als ik aan het wandelen ben met mijn twee meiden en je wordt op een positieve manier aangesproken. Ik vind dat ik een bevoorrecht mens ben met vier prachtige, gezonde kinderen en ja ik mis vaak nog wat had kunnen zijn als Jona er wel was geweest. Maar ik wil ook geloven dat hij hier een hand in heeft gehad.

En eigenlijk ben ik gek op organiseren, het geeft me voldoening als de dingen lukken.
Ik vind het heerlijk om naar mijn werk te gaan, omdat ik daar ook gewoon Bianca kan zijn om daarna thuis kan komen bij vijf mensen die blij zijn om me te zien!

Kortom ik ben blij met mijn twee baby's tegelijk en ik verheug me op de ontwikkelingen die ze nog door gaan maken. Het lijkt me geweldig om de band tussen die twee te zien groeien. Ik ben er trots op dat ik uitverkoren ben om tweelingmoeder te zijn.

Want daar ben ik echt van overtuigd; als er zoiets bestaat als het lot of misschien zelfs wel een God, dan moet dat wel heel veel vertrouwen in mij hebben gehad om mij deze prachtige missie mee te geven!

Waarvoor Dank!

Amen

De nieuwe Hitchcock; cats and birds

Goed, om nu op Facebook te beweren dat ik mijn jongste kater eigenhandig ga castreren, gaat wat ver. Stiekem hoop ik dat alleen het dreigement geholpen heeft, we blijven immers al anderhalve dag verschoond van enig gevleugelte.
Voor wie het avontuur gemist heeft, volgt hier de ongecensureerde versie.
Op dit moment mogen wij twee katachtige tot ons gezin rekenen. Ik bedoel niet 2 van onze dochters, maar onze rode katers Sino en Pyros. Helaas is 4 weken geleden onze Fogo verdronken.
Een enkele keer kwamen de heren ons wel eens verblijden met een vogeltje, molletje of muisje. Dit tot grote gruwel van ondergetekende overigens. Als er weer eens een dierlijk restant werd gesignaleerd, werd al gillend Mark erbij gehaald die de boel moest opruimen om daarna een uitgebreide omschrijving te geven om wat voor een dier het ging.

Deze week liep het echter de spuigaten uit. Zaterdagochtend stap ik met meisje Joan de slaapkamer uit en constateer ik dat onze musketiers weer eens op pad zijn geweest. Er liggen veertjes in de hal. Tot zover ging alles nog goed. Totdat ik een blik werp richting het kattenluik en ik daar iets zie liggen waar nog veren aan zitten. Ik schiet terug de slaapkamer in en ruk Mark uit zijn bed. " Er ligt daar iets!" Hij stapt, het zou sensationeler zijn als ik zou kunnen zeggen, hij springt, maar helaas zo ging het niet, zijn bed uit en gaat de hal in.

Ik hoor hem keihard lachen en vanuit mijn veilige zone vraag ik wat er is. "Ze hebben gewoon een eend door het kattenluik heen weten te werken!" Die twee denken echt dat ze tijgers zijn volgens mij. We vragen ons af hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben, ten eerste al de eend vangen en hem dan nog helemaal naar het luik slepen en er door heen werken...daar zijn ze wel even mee bezig geweest. Vanuit de slaapkamer wil ik dan ook nog weten of het om een mannetje of vrouwtje gaat, altijd interessant. Het was een mannetje.

De volgende ochtend verloopt ongeveer hetzelfde, behalve dan dat ik nu zonder kind richting de hal loop. Ik zie het al als de plavuizen niet meer zichtbaar zijn, omdat ze bedekt zijn met een zwart verendek. Dit keer was de verrassing een waterhoen, altijd leuk op de zondagochtend.

Hoewel ik er echt genoeg van begin te krijgen, maken we er grapjes over. Maar echt leuk vind ik het dus niet.
Ik ben doodsbenauwd voor het moment dat Mark straks bijvoorbeeld in Duitsland zit en ik dus zelf het zaadje ben om dierlijke resten van mijn vloer te pulken.

's Avonds staan we op om naar bed te gaan, Pyros is de hele avond bij ons in de woonkamer geweest. Mark tilt hem op en zegt gekscherend: "zo, ga jij vannacht weer lekker vogels vangen?" Waarop ik de kamerdeur open doe en heel snel weer dicht. "Eh, dat hoeft niet meer schat, dat heeft Sino al gedaan." Mijn veilige zone is dit keer dus de woonkamer, samen met Pyros. Mark ruimt weer op. Je zou bijna medelijden met hem krijgen.
Een beetje lacherig liggen we later in bed, wat een toestand, 3 vogels binnen 48 uur...wat volgt? Ik vraag Mark wat voor een vogel het dit keer was. Hij weet het niet, het beest had geen kop meer. Brrrrrr

De volgende ochtend doe ik voorzichtig de slaapkamerdeur open. Ik verwacht op zijn minst een reiger. Maar niks, de hal ziet er hetzelfde uit als de avond ervoor, geen veer te zien.

Ik vraag me af voor hoe lang.

Doktersbezoek

Met vier kinderen, waarvan 2 van 7 maandjes, om 8 uur 'sochtends bij de huisarts zijn, is een uitdaging. Dit was ik me van te voren natuurlijk wel bewust, maar vanochtend ondervond ik het weer eens aan den lijve.
Gisteren een afspraak gemaakt voor oudste zoon, is vaak erg moe en krijgt dan last van buik, maag en darmen. Ik maakte me geen grote zorgen, maar misschien was het wel eens een goed idee e.e.a nader te laten bekijken. Ik ben tenslotte geen arts. Het slachtoffer in deze vond het natuurlijk helemaal niet nodig, grote onzin en zag vooraf allerlei enge ziektes aan zich voorbij gaan. Het kostte me een lunchpauze om hem van gedachten te doen veranderen.
Gisteravond stortte plotseling ook ons jongste vrouwtje in, oma die even de oppas had, vond een ontroostbaar, hees, hoesterig meisje in haar bedje. Omdat ik toch al een afspraak had, leek het mij slim om de dokter ook meteen even naar haar te laten kijken.

maar...zo gaat dat natuurlijk helemaal niet he, ik had het kunnen weten.

Uiteindelijk lukte het om iedereen om 7.56 in de auto te hebben, dit hield in dat we 8.00 NIET gingen halen; rit naar de dokter, 4 minuten, wagen uit de auto, maxicosi's erop 3 minuten, naar de praktijk toe lopen, passen/meten bij de deur 2 minuten, is 8.05. Jammer, maar helaas.

We waren overigens nog niet opgeroepen, dus geen hond die gemerkt heeft dat we niet op tijd waren.

Tot aan de spreekkamer van de arts (geitenwollen sok, saaie muts van rond de 30, waarom heb ik nooit een jonge VLOTTE huisarts) ging het goed, daarna hield het op. De wagen paste niet. Dan kon grote zus misschien wel even op de gang blijven staan en op ze letten was de suggestie van de sok. Neh, slecht plan, ik vroeg me namelijk af of u ook even naar Joan wilde kijken/luisteren, die is sinds gisteravond ook niet zo lekker. "Heeft u daar een afspraak voor?" Dit kon niet waar zijn! "Nee, want ze heeft het pas sinds gisteravond. "tja, dan moeten we wel opschieten want we hebben maar 10 minuten."
Mijn god, wat een bureaucratie! Zullen we het maar even niet hebben over alle minuten die wij hebben zitten wachten in de wachtkamer, die de huisarts te laat was of alle consulten waar ook 10 minuten voor staat, die maar 3 minuten in beslag namen...wat dat betreft zou ik gewoon nog iets te goed hebben.

Beetje jammer dat je dit soort dingen altijd bedenkt als je thuis bent.
EN alsof ik twee afspraken per dag ga maken, zodat ik 'smiddags nog een keer met het hele span die kant uit kan.

Ik wil niet alle medici over één kam scheren, maar sommige artsen komen mij toch enigszins sociaal beperkt voor. Zo ook deze dame. Het is fijn als je dusdanig intelligent bent dat je medicijnen kunt studeren, maar doe er a.u.b een cursusje sociale vaardigheden bij!

Op de vraag wat er met zoon is, antwoord ik dat zoon waarschijnlijk niet de noodzaak inziet van dit doktersbezoek, maar dat zijn moeder hierin degene is die zich zorgen maakt. Waarop zij zegt: "oh, bent u niet de moeder dan?" Sok was wel een licht, ze stond alleen niet aan?
En dan moet je als gewone burger vertrouwen hebben in de deskundigheid van deze arts????

Met Mika was niets aan de hand, dat kon ze zonder onderzoek diagnosticeren. Als de klachten aanhouden of verergeren, moet u even contact opnemen voor een nieuwe afspraak.

Joan aan de beurt. "Heeft ze koorts?" "Nee, dat denk ik niet." "Heeft u haar getemperatuurd?" "Nee, ik was blij dat ze allemaal om 7.56 in de auto zaten."
Ook heb je na 4 kinderen niet altijd meer een thermometer nodig, de moederlijke intuïtie meet prima. 36,5 geen koorts...tuurlijk niet.

Longetjes beluisterd, klonken schoon, alleen wat verkouden. In de gaten houden, als de klachten verergeren, ze gaat slechter drinken of heeft koorts, contact op nemen. Ik vraag sok of het zin heeft om haar druppels voor vastzittende hoest te geven en te smeren met Luuf. Het zit niet echt vast, dus dat hoeft niet en wat is Luuf? En dat terwijl ik zelfs nog de wrijvende beweging erbij maakte toen ik het noemde. Ook al niet visueel ingesteld dus.

5 minuten later is het hele spul weer ingepakt en vertrekken we. Veel wijzer zijn we niet geworden, behalve dat we dan nu weten dat we bij deze dokter GEEN afspraak meer moeten maken.
Zonde van de tijd!

Behangperikelen

Met de nieuwe kleine Sivro in aantocht, moest er behangen worden in huize Sivro. Ik was geselecteerd om samen met zus de klus te klaren. Opa Ko vond het erg moeilijk loslaten. Vandaar ook dat er bij de start van het behangen al keurig twee streepjes op de muur stonden, hij kon het niet laten. Maar zo eigenwijs als hij is, veel eigenwijzer zijn wij dan nog. Dus de boel werd natuurlijk even professioneel met de waterpas nagemeten. (uuuuuh....naar welk belletje moeten we ook al weer kijken??)

Volgens eerdere informatie was het behang er één van de papiersoort, niet altijd grappig, soms gedoemd te mislukken, inclusief patroon. Voorafgaand aan de behangdag, kwam er dan ook een 'whats appje' binnnen: "weet jij hoe je moet behangen met patroon?". Nou ben ik dus doorgaans de knipper als ik behang samen met manlief, en hij de plakker, dus ik moest even een vragende blik werpen naar mijn hub. "Letten op het verloop, je kunt dus niet vooraf je banen knippen." Appeltje, Eitje dus!.

Bij het uitpakken van de rollen was het goed zoeken naar het patroon! Er zat dus helemaal geen patroon in, althans niet van het ver springende soort. Dat viel weer mee. Na overleg besloten het ook geheel patroonloos op te plakken. Er kon dus ook vooraf geknipt worden. Wat een voorspoed allemaal.

Omdat ik deze week in mijn blonde week zat, moest er natuurlijk wel nog even een domme actie plaatsvinden. "Als wij gaan behangen, dan schrijven we altijd een o van onder en een b van boven op het behang, zodat je weet hoe om je moet behangen." Aldus geschiedde. Maar ja, bij behang met plaatjes zie je natuurlijk zo al wat de onder en de bovenkant is. Zucht...overige blonde acties hadden te maken met Kip Tandoori en Ketosestrips....inside information die misschien ooit nog wel eens geblogd wordt.

Omdat we geheel prikkelvrij konden behangen, verliep dit proces ook voorspoedig. Het is best leuk eens de plakker te zijn eerlijk gezegd. Ik voelde me in ieder geval iets nuttiger dan de keren dat ik manlief mocht assisteren!
Heerlijk om te ontdekken dat WIJ VROUWEN, het dus ook gewoon zelf kunnen. Niet dat iemand ooit beweerd heeft van niet, maar toch!

Het resultaat van de noeste arbeid, vind u hieronder. Stiekem best een beetje trots!

We zijn te huur!

Bolide

Ik heb een "nieuwe" bolide, en mens, mens wat ben ik er blij mee! Het oude Alfaatje kwam echt niet meer door de keuring heen en helaas moesten wij dus afscheid van elkaar nemen. Overigens niet voordat ik er nog 2 maanden illegaal gebruik van had gemaakt, je moet toch wat.

We wisten al geruime tijd dat het er aan zat te komen, maar van enig pro-actief handelen was natuurlijk geen sprake. Totdat het moment kwam dat ik in het donker naar mijn werk moest. Ik had al in geen tijden meer in het donker gereden en was dus ook even glad vergeten dat één van de voorlampen het niet meer doet. Erg leuk om te zien hoeveel mensen je een seintje geven, maar bloedirritant om te rijden en bij je zelf te denken; "als ik maar niet aangehouden word, dan ben ik de pisang." Buiten dat is het natuurlijk ook volstrekt onveilig.

Vriendin Tineke, die net als ik ook niet echt om het uiterlijk van de auto geeft, praktisch vòòr schoonheid, wist wel iemand die vast een autootje kon regelen. Het toeval wil dat ik deze beste man ook nog kende uit een grijs verleden. Het contact werd gelegd en hij ging voor me op zoek.
Ik hoefde niet lang te wachten want nog dezelfde dag, geen uur later, werd ik gebeld. Hij had een leuk autootje gezien voor me! De afspraak werd gemaakt en op een maandagmiddag gingen we samen op pad. De meiden onder de hoede van oma en Mika hield ons gezelschap op jacht naar de auto.

Omdat ik natuurlijk ook gewoon een Nederlander ben, zocht ik veel auto voor weinig euro's, groot genoeg voor 4 kinderen en tweelingwagen, goedkoop in de wegenbelasting, zuinig met benzine en 4 deuren, verder had ik geen eisen, dus dat viel mee.
We gingen voor een Opel Astra station 1.8...dat klonk best stoer en op het fotootje zag hij er ook goed uit. Aangekomen bij de handelaar, een plek die ik echt van mijn leven niet meer terug zou vinden, werd de motor gestart, de motorkap geopend en werd er geluisterd, gevoeld en geroken aan de auto. Ik was op pad met een heuse autofluisteraar (ik citeer hierbij mijn zwager, waarvoor dank) Er werd al ruikende geconstateerd dat er het één en ander niet in orde was met deze kar. Maar...dat kon natuurlijk allemaal zo verholpen worden. Er werd een proefrit gemaakt en al gauw was de conclusie; "dit gaat 'm niet worden".
Dus togen we verder richting de volgende handelaar. Ook daar geen succes geboekt.
We spraken af dat de autofluisteraar nog even verder ging met zoeken en zodra hij iets gevonden had, er weer contact zou zijn.

Dat duurde niet lang. Hadden wij deze afspraak 's middags om vier uur gemaakt, 's avonds om negen uur ging de telefoon. Hij had een prachtige wagen gezien op marktplaats of het een idee was dat hij de verkoper zou bellen, een afspraak ging maken en dan even langs ging en natuurlijk of ik zelf nog even op het internet wilde kijken. Dat leek me nou wel handig.
Ik was meteen verkocht, een Volkswagen Golf Variant. Een mooie, glimmende (vooral dat sprak me aan, dat deed mijn auto namelijk nooit, eigen schuld ik weet het) groene, bijna nieuw ogende stationwagen. En dat voor een auto die al 11 jaar oud was.
Om een lang verhaal kort te maken, gingen we een half uur later wederom op pad om de auto in het echt te zien.

We kwamen terecht op een plek, waar je als vrouw alleen echt niet wil zijn. In het stikdonker zochten we naar de ingang van "de garage". De verkoper in kwestie was er nog niet. Er werd gebeld en een kleine 10 minuten later arriveerde hij inclusief pet en capuchon...mmmmm, hoort u mij denken? Ik durf wel te zeggen dat ik volledige bouwde op mijn autofluisteraar, by myself was ik hier overigens nooit terecht gekomen. Ik werd in "het kantoortje" gestald en ondertussen werden er 3 auto's uit de garage gereden om die ene te verkopen auto te verlichten. Hilarisch toch! Er werd op de ramen gebonkt, ik werd verwacht.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik bijzonder gecharmeerd was van deze auto! Wat zag hij er goed uit en wat was hij prachtig onderhouden! Het leek wel een beetje te mooi om waar te zijn. Mijn autofluisteraar vertelde me echter dat de auto motorisch en technisch prima in orde leek en dat het ook een auto was, die zijn waarde behield. Als ik hem zat was, kreeg ik er waarschijnlijk nog steeds een leuk bedrag voor. Ik vond het prima, doe mij maar één van die!

Een aanbetaling, een aantal opdrachten en een afspraak verder, verlieten wij om kwart over tien het donkere hol. Ik had gewoon een auto gekocht, zonder er nog een meter in gereden te hebben.
En natuurlijk had ik een stemmetje in mijn achterhoofd, een beetje wantrouwen met betrekking tot "de autohandelaar in zijn algemeenheid" is niet vreemd.
De volgende dag stond de afspraak om de auto, die ik overdag op mijn naam had gezet, op te halen. Was erg benieuwd of de auto er nog stond. Zou een stunt zijn, koop je een auto, ben je de eigenaar, is hij al "gestolen" voordat je er in gereden hebt. Maar natuurlijk niks van dit alles. Buiten het feit om dat de "verkoper" wederom te laat was en een erg warrig type bleek, was alles piekfijn in orde. De auto was gekeurd, gepoetst, gewassen en geschoren.

Na betaling en ondertekening van contract, zonder kleine lettertjes of ze moeten wel heel klein zijn geweest, kon ik eindelijk wegrijden in MIJN nieuwe auto!
Ik heb er een nieuwe vriend bij, hij is groen, groot, praktisch, en leuk!!

Molshoop

Een kleine, doorgaans goedgemutste, mol
zat daags eens mokkend in zijn hol.
Er was iets dat aan hem vrat.
Hij was het gangen graven zat.

Treurig zei hij tegen zijn lief:
"ik wil iets met meer perspectief,
ik ben het beu een mol te zijn,
vind het ondergronds bestaan niet fijn.
Ik wil mijn blik verbreden,
weg van hier beneden."

Zijn lief sprak: "ach mijn kleine vrind,
je komt niet ver, bent stekeblind.
Het zal niet lukken, zal niet gaan
wij leiden geen bovengronds bestaan!"

Maar kleine mol was eigenwijs
en ging toch, goedgemutst, op reis.

Zijn lief bleef achter zonder man
en dacht: "nou ja, dit was het dan.
Kleine mol wil graag ontdekken
Bestaan er misschien nog ander plekken,
waar meer geluk te vinden is.
Ik denk dan: hij heeft het mis!
Geluk zit van binnen en is niet te koop,
maar ja het is niet de mijne, maar kleine mols hoop."

Tekenles

Als ik besluit, na lange tijd, een poging te wagen, gehoor te geven aan mijn tekenkriebels, zit ik niet alleen aan tafel. Oudste dochter Lynn is er verzot op en in mijn optiek, naar alle waarschijnlijkheid niet erg objectief, ook erg talentvol, origineel en creatief. Ze schuift bij en tegenover me neemt Mika plaats inclusief laptop, iets waar hij zijn creativiteit graag op loslaat.
"Wat ga jij maken mam?" Ik weet het nog niet, hoewel het kriebelt is de inspiratie ver te zoeken. Zal soms de geur van potloden, het witte blad en het idee dat je iets moois wil gaan maken, genoeg zijn om de jeuk te weg te nemen? Ik ben bang van niet. "Weet je het al?". "Ik ga een tweeling proberen te tekenen", is mijn antwoord. "Leuk! ik ook" Tuurlijk, jij ook, ik was er al bang voor. En terwijl ik me nog afvraag hoe ik het aan ga pakken, wordt er naast me al driftig van alles op papier gezet. Ook ik ga van start en wat er op papier komt is natuurlijk helemaal niet wat ik in gedachten had. Ik weet nu al dat dit niks wordt en ik wil het ook niet. Lynn vindt het prachtig. "Heeeee, waarom kan jij nou zo goed tekenen?" en dat terwijl er een prachtig exemplaar is ontsproten uit HAAR brein, waar ik potverdikke jaloers op ben! Maar dat ziet ze niet natuurlijk.

Ik waag nog een poging en spiek op het blaadje naast me hoe zij het heeft gedaan, en probeer haar tekening te reproduceren. Hij wordt lang niet zo mooi als die van haar.
Ik geef me gewonnen en besluit iets abstracts te tekenen. Eigenlijk vind ik dat ook het leukst en het lijkt me makkelijker. Het hoeft nergens op te lijken en alleen te voldoen aan mijn eisen. De dame naast me volgt mijn voorbeeld. En weer vindt ze die van haar zoooo lelijk en die van mama zooooo mooi. Ik kan haar niet overtuigen van het tegendeel. Ondertussen vertelt ze me wel even hoe je mooie kleurovergangen kunt maken, hoe je ogen bij een baby tekent en welke kleuren bij elkaar passen. Mama krijgt tekenles en ze geniet er volop van!