Een regenbui

Een olifant van waterverf
moest schuilen voor de regen.
De overdekte bushalte
kwam dus als een zegen.

Hij paste er maar net aan in
en naast hem stond een slak
"gezellig", zei de olifant.
Maar de slak dacht enkel "kak".

"Straks gaat dat logge beest,
nog boven mij staan.
En met mijn matig tempo
is het snel met mij gedaan".

Hij moest snel iets verzinnen
want de bus liet zich niet zien.
Lijn zevenvijfendertig,
nog een minuut of tien.

"Bent u echt van waterverf?
Ik ben een connaisseur.
Het ziet er uit als olie,
u kunt zo de regen deur".

De olifant was goedgelovig
en vanaf toen ging alles snel
de plas die kleurde blauw en grijs
"Oeps! toch een aquarel".

Huttenbouw

Zoals in veel dorpen om ons heen staat de laatste vakantie week in het teken van "huttenbouw". Geen idee of dit overigens landelijk is, maar ik ken het al sinds mijn eigen jeugd. Da's best een tijd geleden. Nog steeds actueel dus en omdat ik er zelf leuke herinneringen aan heb, leek het mij een goed idee om de meisjes aan te melden voor de plaatselijke huttenbouw. Er kwam enige overtuigingskracht aan te pas, maar er werd ingestemd. Natuurlijk hadden ze geen flauw idee wat e.e.a nou allemaal inhield, maar het feit dat hun vriendinnetje ook ging, was vooralsnog genoeg.

Nou zijn onze lieve schatten niet geweldig motorisch onderlegd en ook niet heel erg handig. Eerder het tegenovergestelde eigenlijk gewoon. Dus naarmate de datum dichterbij kwam, begon ik hem toch stiekem een beetje te knijpen. Blauwe vingers, bloedende tenen, spijkers in voeten domineerden even mijn gedachten. Was het nou wel zo'n goed idee?

Bij thuiskomst na vier weken vakantie, moesten er spijkers en hamers ingeslagen worden. Gelukkig heeft opa op zolder een heuse werkkamer, de bouwmarkt is er niets bij, dus dat was snel geregeld. Joan begon al een beetje terug te krabbelen, ze wist niet of ze wel wilde en het wel leuk zou vinden. Na wat over en weer appen om te kijken of vriendin nog ging, toch een knoop doorgehakt. We gaan het gewoon proberen!

De grote dag was daar, op pad met hamers en spijkers. Meer niet, want deze beginneling dacht niet aan snoepjes, koekjes, drinken etc. natuurlijk. Ik was al blij dat ik twee meisjes mee kreeg.
Ik kon de spanning bij Joan voelen en eerlijk gezegd snapte ik hem ook. Een hectiek aan nerveuze kinderen en bijbehorende ouders. De "die hards" die precies wisten wat er van ze verwacht werd en klaar staan voor.....ja waarvoor eigenlijk? Want de groentjes zoals wij hadden geen idee wat er precies ging gebeuren. Ook dit brengt spanning met zich mee.
Na het startschot ging het los; neeee niet door het lint heen, je moet via het paadje, je kaartje laten zien, oooooo laat maar! De eerste 75 zijn al door het lint gegaan. Zoiets.

Ik zag het niet echt gebeuren dat de drie kleine dames, of misschien zelfs wel maar twee, zelfstandig een hut moesten maken. Er moest dus aansluiting gezocht worden. Het leek mij strategisch handig om dit te doen bij wat grote kinderen. De meisjes waren erg onder de indruk wat er allemaal om zich heen gebeurde en hadden weinig notie van wat nou precies de bedoeling was. Verwachten dat ze zich uit zichzelf ergens bij gingen aansluiten was redelijk optimistisch. Dus de stoute schoenen aan en eens kijken wie deze dames wilde adopteren. Dat was nogal een tegenvaller! Was ik even vergeten hoe moeilijk sommige kinderen het vinden om te delen of af te wijken van hun plan! "We wilden eigenlijk met zijn tweetjes." "Onze groep is al zo groot (4)", zijn antwoorden die we te horen kregen. En soms hoef je niet eens iets te horen maar alleen te zien of voelen hoe er over gedacht werd.

Uiteindelijk een groepje met daarin twee lieve meiden die de meisjes er wel bij wilden hebben. De jongens uit het groepje waren echter niet van plan om deze mopjes officieel toe te laten. Ze werden gedoogd, that's it.
Nu hebben de meiden van dit alles overigens geen last gehad, die huppelen gewoon nog lekker naïef overal tussendoor.
Joan ging toch mee naar huis en Kate bleef met vriendin. Apetrots aan het eind van de dag dat zij verantwoordelijk waren voor het maken van de kapstok in de hut. Toen ik Kate kwam halen, zaten ze heerlijk spijkers tussen de voegen in de tegels te timmeren, je moet het maar verzinnen. En natuurlijk gingen ze morgen weer.

Kate maakte de 3 dagen vol, Joan proefde even 2 uurtjes, maar besloot dat het niet haar ding was. Ik denk dat Kate zich nagenoeg niet heeft bemoeid met het bouwen van de hut, maar vooral gesocialiseerd heeft.
En dat vind ik eigenlijk gewoon heel mooi; ze gaat uit van haar eigen kracht en doet waar ze goed in is; keuvelen, rommelen, kletsen en een blij ei zijn, ook bij de huttenbouw!

Volgend jaar laat ik het los.......