Gedurende mijn inmiddels 39 jarige bestaan op deze aardbol, heb ik vele vrienden gemaakt. Helaas zijn ook vriendschappen verloren of verwaterd, maar that's life. Mijn vrienden zijn op verschillende momenten en manieren in mijn leven gekomen. Ze zijn me echter allemaal op hun eigen manier even dierbaar. Met sommige vrienden is er intensief contact, met andere iets minder maar het is altijd GOED. Das het fijne aan vriendschappen.
Zo heb ik bijvoorbeeld vriendinnetje O. We woonden bij elkaar in de buurt en zaten op dezelfde basisschool. Nadat zij ging verhuizen, verloren we elkaar uit het oog. Er was geen Facebook, Hyves of mail indertijd. (ja zo oud zijn we al)
Het toeval wilde, (maar we geloven niet in toeval), dus het lot wilde dat deze vriendschap werd voortgezet en zo ontmoetten wij elkaar weer via onze, mijn inmiddels ex, mannen. Dit was een jaar of 12 later. Inmiddels zijn onze zonen beste maatjes en is zij nog steeds een van mijn liefste vriendinnen.
Dan zijn daar mijn 3 vriendinnen van de Pabo, die heb ik inmiddels al 18 jaar geleden afgerond, dus deze vriendschap nadert ook een jubileum. Met deze vriendinnen maakten ik huwelijken, kinderen en helaas ook weer scheidingen mee. Inmiddels hebben we samen 13 kinderen, dus we hebben goed ons best gedaan. We zien elkaar niet wekelijks, maar ook hier geldt als we elkaar zien, is het goed, voelt het vertrouwt. Ik zou ze niet willen missen.
Terwijl ik dit blog schrijf, realiseer ik me dat ik gevaarlijk bezig ben...stel dat ik iemand vergeet, das dan waarschijnlijk weer een vriendschap minder, mmmmmm.
Met mijn ex samen kocht ik een eerste appartement. We kregen daar twee lieve buurtjes bij kado. Eigenlijk kwamen we er min of meer tegelijk wonen. Hier ontstond een mooie vriendschap, ook hier maakten we huwelijk, kinderen en zij mijn scheiding mee. Ik gelukkig niet de hunne, ik verwacht hem ook niet te komen! In die periode, die zeker ook voor hun hectisch en verwarrend was, bleef onze vriendschap overeind en genieten we ook nu nog van elkaar.
Via het zwangerschapspaginaforum kwam ik, eigenlijk een beetje in navolging van mijn zusje (mijn trouwste en beste vriendinnetje overigens) in contact met een aantal lieve meiden, verspreid over het land. We spreken zo nu en dan af, hetzij met zijn allen, hetzij in kleine groepjes, hetzij individueel. Ik vind dit ontzettend genieten! Voor mensen onbekend met fora; je deelt veel met elkaar, dus je weet ook veel van elkaar. Zo hebben zij mij bijvoorbeeld enorm gesteund tijdens de zwangerschap en het verlies van Jona. Dit maakt e.e.a wel bijzonder!
Ook voor het ontstaan van twee mooie vriendschappen hebben onze kinderen in Italië onbewust hun best gedaan! Zo zijn daar onze lieve vrienden uit Schiedam, heerlijke mensen, een warm gezin waar we ons zeer welkom voelen en waar onze zoon regelmatig kind aan huis is. Ondanks de afstand.
Ook in Italie ontmoetten we vrienden uit Utrecht, hun gezin telt inmiddels 5 kinderen. De jongsten schelen 2 dagen. We herkennen de hectiek die een groot gezin met zich mee kan brengen. Het zijn geweldig spontane mensen die ons een prachtig oud en nieuw hebben gegeven dit jaar.
Op mijn werk, leerde ik T. kennen. Inmiddels ook mijn vriendinnetje. Een 'alleenstaande' moeder, waar ik het allerdiepste respect voor heb! Ze heeft het niet altijd makkelijk gehad met zoonlief, kreeg en overwon tussendoor ook nog even borstkanker, maar wat heeft ze het goed gedaan. T. is een vrijbuiter en een levensgenieter, het whiskey maatje van manlief. Ze staat altijd voor je klaar, een mooi mens.
Min of meer ook door het werk, leerde we de familie N. kennen. In het begin best lastig, want ik werkte op de school waar zij hun kinderen op hadden zitten. Het klikte echter enorm goed tussen onze (toen) jongste dochters en eigenlijk ook tussen ons. Wat begon met verjaardagsbezoekjes, een keertje komen eten, is ook inmiddels uitgegroeid tot een vriendschap. We gaan dit jaar zelfs naar dezelfde camping...gezellig samen aan de Spaanse wijn.
Eerder genoemd is mijn zusje. We schelen 7 jaar, dus dan mag je zusje zeggen! Ons leven lijkt dezelfde loop te hebben. Ook zij deed de pabo, zit in het onderwijs, sterker nog, werkt op dezelfde school als ik. Iets waar mensen om ons heen meer moeite mee schijnen te hebben, als wij zelf. En verbrak ook haar relatie met jeugdliefde na 12 jaar, kreeg in nieuwe relatie vrij snel een kind en twee jaar daarna nog 1. Het wachten is nu nog op de tweeling, ha! Ze is heel belangrijk voor me en ook al is het mijn zus, het is ook mijn beste vriendin.
Op advies van dochter Lynn moet ik overigens zeggen: ben ik iemand vergeten, neem dan contact met mij op...ik verwerk je zo spoedig mogelijk in mijn blog...gek, slim kind.
Ik wil graag afsluiten met een vriendschap die eigenlijk de aanleiding heeft gegeven voor dit blog. Het lijkt vaak namelijk zo vanzelfsprekend, het vrienden zijn, het vrienden hebben....het is er gewoon...De afgelopen periode heb ik hier veel over nagedacht. Ik heb namelijk ook nog 2 vriendinnen van de adjuncten opleiding. Een aantal keer per jaar gaan we met elkaar uit eten of maken we een afspraak om iets leuks te doen met de kinderen. Ik vind het heel fijn om met deze meiden af te spreken, omdat we de liefde voor het vak en ambities met elkaar delen. Afgelopen maand kwam er echter op schokkende wijze een andere wending aan onze afspraak.
Op de avond voorafgaand aan ons etentje kwam vriendin E. in het ziekenhuis terecht. Na veel onderzoeken, kwam het ontzettende nieuws dat ze ongeneeslijk ziek is. 39 jaar, mama van twee prachtige kinderen, mooie baan en je leven op zijn kop. Het drukt je met de neus op de feiten, het maakt dat alles zo totaal onbelangrijk wordt...Het is enorm cliché, maar een waarheid als een koe. Het confronteert je met je eigen sterfelijkheid, het overkomt niet alleen de buurman verderop in de straat. Nee, het overkomt nu ook jouw vriendin en wie zegt niet dat het jou ook niet kan overkomen. En wat het vooral doet, het verandert je visie ten opzichte van vriendschappen en relaties, het zet je aan tot nadenken over wat belangrijk is en wat niet! Het maakt ook direct de behoefte in je los er te willen zijn voor iemand, en dat vooral ook te laten weten.
Het is een ontzettende vechter en ze is niet van plan zich er onder te laten krijgen. Voor zover het gaat, vecht ik met haar mee. Door er te zijn, door aan haar te denken en zelfs voor haar te bidden. Ik heb het diepste respect voor haar voor hoe ze met de situatie om gaat, voor haar aanstekelijk optimisme, maar ook haar rationele relativeringsvermogen, openheid en duidelijkheid. Deze vriendschap wil ik ook echt niet kwijt, dus lieve schat.....beat the shit out of it!!
