Gemis

Wat hadden wij twee heerlijke weken op de Peloponnesos in Griekenland. De eerste vakantie met alleen de jongste twee kinderen en daarnaast ook de eerste vakantie naar het buitenland sinds het overlijden van papa en mama. 

Papa overleed in augustus, ondanks zijn COPD, toch voor ons allemaal onverwacht en snel. De weken daarna stonden in het teken van zaken regelen en voor mama zorgen. Naast het enorme verdriet om het verlies van papa, heb ik deze periode ook ervaren als verbindend. 

Mama had het er zichtbaar moeilijk mee, maar stopte haar gevoelens weg. Ze uitte zich opstandig en boos en wilde ook niet huilen, want dan zagen wij, de kinderen en de kleinkinderen, haar huilen. En zich kwetsbaar opstellen, dat kon ze niet. Ik vermoed dat ze dat ook nooit geleerd heeft. Wij, de kinderen, spraken uit dat het goed was om verdrietig te zijn, dat ze zich niet in hoefde te houden voor ons. Toch bleef dit lastig voor haar. Helaas hebben wij het wegstoppen van emoties ook van huis uit meegekregen, dus daarin hebben we nog een weg te gaan. 

Met haar gezondheid ging het steeds slechter. Tijdens een gesprekje dat ik met haar had, gaf ze aan dat het van haar eigenlijk niet meer hoefde, ze vond er geen reet aan zo. Ze had ook geen zin meer in alle ziekenhuisbezoeken die gepland stonden. Ik heb toen tegen haar gezegd, dat dat goed is. Het is haar leven, als zij er voor kiest om niet meer naar het ziekenhuis te gaan, is dat goed en accepteren wij dat.

Helaas ging mama enorm snel achteruit en overleed ze precies 75 dagen na papa. Weer waren we samen en moesten we beslissingen nemen, alleen dan nu zonder mama en zonder dat we wisten wat ze eigenlijk wilde. Want praten over de dood, nee, dat deed ze ook niet. Weer brachten we een week door in verbondenheid, namen we op een prachtige, intieme manier afscheid van mama. Met het grote verschil dat we dit eigenlijk helemaal niet wilden, niet weer op deze korte termijn een afscheid regelen. Maar natuurlijk hadden we niets te willen.

Na het afscheid, kwam het leegruimen van het huis. Niet ons ouderlijk huis, dat maakte het, in ieder geval voor mij, makkelijker. Ik heb zelfs nog nooit in dat huis gewoond, dus met het huis geen binding, met papa en mama des te meer. Ook dit droeg bij aan een stukje verwerking voor ons alle drie en het leidde af van het grote verdriet en gemis. 

Na het opruimen, kwam de leegte, ik vulde hem op met werken, werken, werken, bezig zijn, bezig blijven. Na het opruimen was het ook nog geen waarheid, ondanks dat er geen plek meer was waar we heen konden. Ik bleef het nog ontkennen, ik bleef nog wachten.

Totdat ik mezelf toestond om te vertragen. De week voorafgaand aan de reis naar Griekenland, was op het werk hectisch en veel. Op vakantie ging ik dus van 100 naar 0. In 1 keer. Bam.

En die kwam binnen. Niet 24 uur per dag en niet elke dag. Maar wel op veel momenten. Het besef...ik heb geen ouders meer, het besef ze zijn echt weg, het niet meer kunnen sturen van een leuke vakantie foto, of een appje, we zijn er. 

Bij het ophalen van de as in februari had ik met mijn broertje een gesprekje; of hij het gevoel van eenzaamheid herkende en dat dat zo gek is, want je hebt toch mensen om je heen, een gezin, familie, vrienden. Maar het feit dat je, ondanks dat je al jaren op eigen benen staat, opeens geen ouders meer hebt, maakt dat je je zo leeg en losgelaten voelt. Hij herkende het. Samen stonden we een potje te janken. Mijn zusje kwam van de wc terug en zag ons huilen, ze maakte er een grapje over, ben ik even weg, staan ze weer te janken. Een lach en een traan.

Maar ook dat gevoel had ik deze vakantie weer, ondanks dat het natuurlijk een prachtige reis was, met fijne mensen om me heen en dat ik heel veel heb om van te houden. Ik kan gelukkig wel huilen en durf wel mijn emotie te laten zien aan de kinderen, dat vind ik ook belangrijk, want zo leren ze dat verdriet een normale reactie is en dat verdriet er mag zijn. Dus huilde ik, soms stil, soms zichtbaar. 

Ik appte in de vakantie naar mijn broertje en zusje, mijn zusje was al bang dat ze een sentimenteel appje zou krijgen, dat klopte dus. En zoals ze zei; "deze reis maak je waarschijnlijk om te voelen en te verwerken." En ik denk dat dat ook klopt.

Het blijft een gemis om geen ouders meer te hebben, heb je ze nog wel? Koester ze, zeg dat je van ze houdt, dat je ze dankbaar bent. Nu kan het nog.