Voor wie het avontuur gemist heeft, volgt hier de ongecensureerde versie.
Op dit moment mogen wij twee katachtige tot ons gezin rekenen. Ik bedoel niet 2 van onze dochters, maar onze rode katers Sino en Pyros. Helaas is 4 weken geleden onze Fogo verdronken.
Een enkele keer kwamen de heren ons wel eens verblijden met een vogeltje, molletje of muisje. Dit tot grote gruwel van ondergetekende overigens. Als er weer eens een dierlijk restant werd gesignaleerd, werd al gillend Mark erbij gehaald die de boel moest opruimen om daarna een uitgebreide omschrijving te geven om wat voor een dier het ging.
Deze week liep het echter de spuigaten uit. Zaterdagochtend stap ik met meisje Joan de slaapkamer uit en constateer ik dat onze musketiers weer eens op pad zijn geweest. Er liggen veertjes in de hal. Tot zover ging alles nog goed. Totdat ik een blik werp richting het kattenluik en ik daar iets zie liggen waar nog veren aan zitten. Ik schiet terug de slaapkamer in en ruk Mark uit zijn bed. " Er ligt daar iets!" Hij stapt, het zou sensationeler zijn als ik zou kunnen zeggen, hij springt, maar helaas zo ging het niet, zijn bed uit en gaat de hal in.
Ik hoor hem keihard lachen en vanuit mijn veilige zone vraag ik wat er is. "Ze hebben gewoon een eend door het kattenluik heen weten te werken!" Die twee denken echt dat ze tijgers zijn volgens mij. We vragen ons af hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben, ten eerste al de eend vangen en hem dan nog helemaal naar het luik slepen en er door heen werken...daar zijn ze wel even mee bezig geweest. Vanuit de slaapkamer wil ik dan ook nog weten of het om een mannetje of vrouwtje gaat, altijd interessant. Het was een mannetje.
De volgende ochtend verloopt ongeveer hetzelfde, behalve dan dat ik nu zonder kind richting de hal loop. Ik zie het al als de plavuizen niet meer zichtbaar zijn, omdat ze bedekt zijn met een zwart verendek. Dit keer was de verrassing een waterhoen, altijd leuk op de zondagochtend.
Hoewel ik er echt genoeg van begin te krijgen, maken we er grapjes over. Maar echt leuk vind ik het dus niet.
Ik ben doodsbenauwd voor het moment dat Mark straks bijvoorbeeld in Duitsland zit en ik dus zelf het zaadje ben om dierlijke resten van mijn vloer te pulken.
's Avonds staan we op om naar bed te gaan, Pyros is de hele avond bij ons in de woonkamer geweest. Mark tilt hem op en zegt gekscherend: "zo, ga jij vannacht weer lekker vogels vangen?" Waarop ik de kamerdeur open doe en heel snel weer dicht. "Eh, dat hoeft niet meer schat, dat heeft Sino al gedaan." Mijn veilige zone is dit keer dus de woonkamer, samen met Pyros. Mark ruimt weer op. Je zou bijna medelijden met hem krijgen.
Een beetje lacherig liggen we later in bed, wat een toestand, 3 vogels binnen 48 uur...wat volgt? Ik vraag Mark wat voor een vogel het dit keer was. Hij weet het niet, het beest had geen kop meer. Brrrrrr
De volgende ochtend doe ik voorzichtig de slaapkamerdeur open. Ik verwacht op zijn minst een reiger. Maar niks, de hal ziet er hetzelfde uit als de avond ervoor, geen veer te zien.
Ik vraag me af voor hoe lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten