Wie wordt herinnerd, leeft....

Ik moest aan je denken, zomaar ineens. Of misschien zag ik iemand die op jou leek. Het is nou niet zo dat we elkaar heel goed kende. Integendeel eigenlijk. We hadden een gezamenlijke neef en nicht. Jij van de ene kant, ik van de andere kant. We waren van dezelfde leeftijd, dat schept dan een band waarschijnlijk. We speelden in mijn herinnering met elkaar op verjaardagen als we elkaar zagen. Niet wij met zijn tweeën, maar wij met zijn allen. Je was opvallend, omdat je je onderscheidde doordat je een spraakgebrek had. Dit had te maken met een aangeboren afwijking, het fijne weet ik er niet van, maar met de kennis die ik nu heb, zou ik zeggen dat je schisis had. Je was hierdoor moeilijk verstaanbaar en kwijlde terwijl je sprak. Je zat hiervoor ook op een speciale school. De indruk die op de loer lag, was dat je misschien ook wel verstandelijk beperkt was. Dit was zeker niet zo! Ik vermoed dat er mensen waren die dit wel dachten. Ik weet niet of ik het zelf ook dacht als kind. Ik denk het eigenlijk niet. Je hoorde er wel gewoon bij eigenlijk en deed gewoon mee. Als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik nog horen hoe je praatte. Je hebt dus wel echt indruk gemaakt als kind op me.

Toen we ouder werden, zagen we elkaar natuurlijk minder. Zo gaan die dingen. Via via hoorden we vast wel over elkaar hoe het ging. Tenminste ik wel. 15 jaar geleden werd jij ziek, wat ik me nog herinner is dat mama mij vertelde dat je buik heel erg opgezet was en je pijn had. Het woord zwanger kwam ook nog voorbij, maar ik weet niet meer in welke context. Het ging in mijn herinnering heel snel. Ik heb je nog een brief geschreven, voelde me toch op de één of andere manier verbonden met jou. Ik weet niet of je hem gelezen hebt. Je overleed op 31 jarige leeftijd. Dat heb ik er tenminste van gemaakt in mijn hoofd, misschien was je nog maar 30 of misschien was je al 32. Af en toe kom je voorbij in mijn gedachten, ik weet niet waarom, het gebeurt, zomaar. Dan vraag ik me af, als je er nog was, hoe zou het dan met je gaan, zou je kinderen hebben gehad, zouden we elkaar nog tegen gekomen zijn. Tegelijkertijd realiseer ik me dan, hoe gezegend ik zelf ben, in en met alles.

Van de week was dus weer zo'n momentje, gewoon in de auto. Toen dacht ik: “en nu ga ik daar iets over op schrijven.” Want eigenlijk is het gewoon mooi dat jij af en toe even langs komt, gedag zeggen misschien en even laten weten dat jij hebt bestaan en de moeite waard bent, om te worden herinnerd.

Dag Nathalie.......