Alweer

Liever had ik een leuke aangelegenheid als aanleiding gehad om eindelijk weer eens een blog te posten.

Vrijdagavond 2 november, de telefoon gaat. Er wordt geen nummer doorgegeven dit houdt voor ons in dat we dan vaak de keuze maken om hem even niet op te nemen. Mensen die ons lief zijn, hebben ook alle mobiele nummers dus als het belangrijk is, weten ze ons te vinden.
10 seconden later krijg ik dan ook een berichtje. Of ik vriendinnetje C. even wil bellen, ze wil iets belangrijks delen. Nu krijg ik doorgaans niet van dit soort berichtjes van haar, dus het voelt bij voorbaat al niet goed.
Ik bel meteen en krijg voor de tweede keer dit jaar de vreselijke boodschap; ik ben ziek, kanker in mijn darmen. Blokkade van emotie treedt meteen op. Jammer genoeg blijkt dat ik al meer over deze vorm van kanker weet, dan ik zou willen en moeten. Want zoals te lezen in mijn blog Vriendschap, werd ook bij vriendinnetje E in Mei de diagnose gesteld.

Inwendig vloek ik, ik wil hier niet "ervaren" in worden. Ik wil hier helemaal niks van weten, nu niet en nooit niet! Ik ben echt pissed off op deze ziekte!
Vriendin aan de telefoon doet rustig haar verhaal, ze heeft het waarschijnlijk al meerdere keren verteld. Het goede nieuws in dit kwade nieuws is dat er geen uitzaaiingen zijn en het alleen in de darm zit. Dus operabel. Beter het helemaal niet te hebben, maar schijnbaar hebben we daar niets over te zeggen.

Als ik haar ophang, stort ik natuurlijk even in. Ik doe wel stoer, maar ben het natuurlijk niet. Ik heb een afspraak die avond om wat aangeschafte spullen via Marktplaats op te halen. Ik zeg hem af, mijn hoofd staat er echt niet naar.

Gek genoeg reageer ik minder heftig dan in Mei. Ik zoek hiervoor een verklaring, omdat het ook een soort van schuldgevoel oproept. Ze zijn me echt allebei ontzettend dierbaar, dus dat is het niet! Misschien is het omdat vriendin E het zo enorm goed doet! De chemo´s slaan aan, ze straalt nog steeds veel kracht uit, blijft strijdbaar en heel voorzichtig is er een uitspraak gedaan over eventueel misschien toch wel opereren. Heel spannend en een klein beetje hoopvol. Of misschien is het omdat er bij vriendin C. geen uitzaaiingen zijn gevonden en omdat ik gelezen heb (nooit doen op internet, maar in dit geval positief) dat darmkanker de best behandelbare vorm is. Daar houd ik me dan maar aan vast!

Dan wil ik verder nog afspreken dat ik dit wel even genoeg vind, ik weet niet aan wie ik het moet vragen, ik ben nog net geen atheist; maar God, het is zo even wel klaar! Het is me nu wel duidelijk dat dit niet alleen bij de buurman gebeurt!

U've made your point!!