Tekenles

Als ik besluit, na lange tijd, een poging te wagen, gehoor te geven aan mijn tekenkriebels, zit ik niet alleen aan tafel. Oudste dochter Lynn is er verzot op en in mijn optiek, naar alle waarschijnlijkheid niet erg objectief, ook erg talentvol, origineel en creatief. Ze schuift bij en tegenover me neemt Mika plaats inclusief laptop, iets waar hij zijn creativiteit graag op loslaat.
"Wat ga jij maken mam?" Ik weet het nog niet, hoewel het kriebelt is de inspiratie ver te zoeken. Zal soms de geur van potloden, het witte blad en het idee dat je iets moois wil gaan maken, genoeg zijn om de jeuk te weg te nemen? Ik ben bang van niet. "Weet je het al?". "Ik ga een tweeling proberen te tekenen", is mijn antwoord. "Leuk! ik ook" Tuurlijk, jij ook, ik was er al bang voor. En terwijl ik me nog afvraag hoe ik het aan ga pakken, wordt er naast me al driftig van alles op papier gezet. Ook ik ga van start en wat er op papier komt is natuurlijk helemaal niet wat ik in gedachten had. Ik weet nu al dat dit niks wordt en ik wil het ook niet. Lynn vindt het prachtig. "Heeeee, waarom kan jij nou zo goed tekenen?" en dat terwijl er een prachtig exemplaar is ontsproten uit HAAR brein, waar ik potverdikke jaloers op ben! Maar dat ziet ze niet natuurlijk.

Ik waag nog een poging en spiek op het blaadje naast me hoe zij het heeft gedaan, en probeer haar tekening te reproduceren. Hij wordt lang niet zo mooi als die van haar.
Ik geef me gewonnen en besluit iets abstracts te tekenen. Eigenlijk vind ik dat ook het leukst en het lijkt me makkelijker. Het hoeft nergens op te lijken en alleen te voldoen aan mijn eisen. De dame naast me volgt mijn voorbeeld. En weer vindt ze die van haar zoooo lelijk en die van mama zooooo mooi. Ik kan haar niet overtuigen van het tegendeel. Ondertussen vertelt ze me wel even hoe je mooie kleurovergangen kunt maken, hoe je ogen bij een baby tekent en welke kleuren bij elkaar passen. Mama krijgt tekenles en ze geniet er volop van!